بررسی تجربه‌ی خوددرمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

مقدمه: خوددرمانی رفتاری است که طی آن بیمار سعی می‌کند مشکلات مربوط به سلامت خود را، خود کنترل و مداوا کند. با توجه به شیوع بالای بیماری دیابت، پژوهشی کیفی از نوع فنومنولوژی با هدف بررسی تجربه‌ی خوددرمانی در مبتلایان به بیماری دیابت در شهر کاشان انجام شد. مواد و روش‌ها: در یک تحقیقی کیفی از نوع فنومنولوژی بیماران مبتلا به بیماری دیابت قندی نوع 2 مراجعه‌کننده به درمانگاه دیابت شهر کاشان و بستری در بیمارستان مورد مصاحبه‌ی نیمه ساختاری قرار گرفتند. همه‌ی مصاحبه‌ها پس از کسب موافقت کتبی بیماران ضبط شد و با روش کلایزی تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: در مجموع، 20 بیمار مورد مصاحبه قرار گرفتند که 14 نفر زن و 6 نفر مرد بودند. متوسط سن شرکت‌کنندگان 51 سال بود. 80 کد مفهومی از مصاحبه‌ها استخراج شد و در 7 طبقه قرار گرفت که شامل موارد زیر بودند: رفتارهای درمان‌طلبانه مانند پنهان کردن بیماری، عوامل تسهیل‌کننده‌ی خوددرمانی مانند هزینه‌ی درمان، عوامل مربوط به بیماری شامل شدت و نوع بیماری، عوامل مربوط به پزشک مانند ترس از پزشک و احساس بی‌ فایدگی مراجعه به پزشک، عوامل مهار کننده‌ی خوددرمانی مانند آموزش، شیوه خوددرمانی مانند مصرف خودسرانه‌ی دارو و استفاده از مواد گیاهی و بالاخره یافته‌های خوددرمانی مانند تأخیر در درمان و بروز عوارض. نتیجه‌گیری: خوددرمانی رفتاری است پیچیده که به اشکال مختلف وجود دارد و عوامل متعددی بر آن اثر می‌گذارد. خوددرمانی در بیماری دیابت می‌تواند عواقبی مانند تأخیر در درمان در بر داشته باشد. می‌توان با آموزش بیمار و تسهیل دسترسی به امکانات درمانی رفتارهای مناسب درمان‌طلبانه را در بیماران دیابتی نوع 2 تقویت نمود.