اثر 6 هفته تمرین استقامتی بر سطوح اینترلوکین10 در بافت تومور موش‌های ماده مبتلا به سرطان پستان

Abstract

مقدمه: تمرین‌های ورزشی می­توانند از راه تنظیم و تعدیل تعادل سیتوکینی در ریزمحیط تومور نقش حمایتی را در سرطان پستان ایفا نمایند. اینترلوکین 10 سیتوکینی ضد التهابی و ضد رگ­زایی تومور است که نقش مهمی در روند بازداری رشد تومور دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین‌های استقامتی بر میزان IL-10 بافتی موش­های ماده مبتلا به سرطان پستان بود. مواد و روش­ها: 20 سر موش بالب­سی ماده (6 تا 8 هفته­ای با میانگین وزنی 2±14 گرم) خریداری و به شکل تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین قرار گرفتند. گروه تمرین به مدت 6 هفته تمرین‌های استقامتی (پنج جلسه در هفته، 25 دقیقه، 50% تا 65% بیشینه اکسیژن مصرفی) را پس از آشناسازی موش­ها با محیط ورزشی و تزریق یک میلیون سلول­ سرطانی MC4-L2 انجام دادند. هر هفته یک­بار طول و عرض تومور توسط کولیس دیجیتالی اندازه­گیری شد. در پایان بافت تومور موش­ها برداشته شد و به سرعت منجمد، و در دمای70- درجه‌ی سلسیوس نگه‌داری گردید. نمونه تومور هموژنیزه شد و سپس با روش الایزا میزان سیتوکین IL-10در نمونه­ها بررسی گردید. از آزمون تی مستقل به منظور مقایسه‌ی داده­های مربوط به دو گروه کنترل و تجربی استفاده گردید. یافته­ها: یافته‌ها نشان داد مقدار IL-10 در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به طور معنی‌داری افزایش یافت (05/0P>). هم‌چنین، کاهش حجم تومور در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: IL-10 سیتوکینی ضد رگ­زا است. افزایش سطح این سیتوکین همسو با کاهش حجم تومور بود. بنابراین تمرین استقامتی به احتمال زیاد از راه تعدیل سطح این سیتوکین می­تواند­ موجب کاهش رشد تومور گردد. با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر می­توان نتیجه‌گیری نمود تمرین‌های استقامتی نقش موثری در بازداری از رشد تومور در سرطان­های وابسته به استروژن دارد.