پروبینگ استخوان در زخمهای پای دیابتی: روش بالینی ساده‏ای برای تشخیص استئومیلیت

Abstract

از آنجایی که عارضه پای دیابتی شیوع قابل توجهی در بیماران دیابتی دارد و استئومیلیت در آن می‏تواند عواقب غیرقابل جبرانی داشته باشد، یافتن روشی بالینی جهت تشخیص سریع و ارزان استئومیلیت در این بیماران از اهمیت زیادی برخوردار است، با توجه به اینکه نحوه گرفتاری استخوان در زخم پای دیابتی از طریق مجاورتی و نه از طریق خونزاد می‏باشد، بنابراین در معرض بودن استخوان، استخوان را مستعد به ابتلا به استئومیلیت می‏گرداند. در این طرح، زخمهای پای دیابتی توسط پروب استریل سر پخ، از نوع D/E، از نظر وجود استخوان در معرض در عمق زخم بررسی شد و نتایج با نتایج عدم وجود استئومیلیت در این زخمها که توسط روش‌های دیگر بالینی یا پاراکلینیکی تشخیص داده می‏شد، مقایسه گردید. مطالعه بر روی 35 بیمار بستری شده در بیمارستان امام خمینی (ره)، با مجموع 37 مورد زخم پای دیابتی، در فاصله زمانی اول مرداد ماه سال 1377 تا پایان اسفند همان سال، انجام گرفت. در 37 زخم مورد مطالعه، 17 مورد از نظر پروبینگ مثبت و در 20 مورد از نظر پروبینگ منفی تشخیص داده شدند. از 17 مورد پروب مثبت، 13 زخم واجد استئومیلیت بودند و در 4 مورد وجود استئومیلیت رد گردید. تنها 5 مورد از 20 مورد زخمی که پروبینگ منفی داشتند با مطالعه‌های انجام گرفته مبتلا به استئومیلیت تشخیص داده شدند. بنابراین، برخورد پروب با استخوان جهت تشخیص استئومیلیت دارای حساسیت، ویژگی و ارزش‌های اخباری مثبت و منفی به ترتیب 2/72، 9/78، 4/76 و 75% بود. در نتیجه، برخورد پروب با استخوان در عمق زخم پای فرد مبتلا به دیابت، رابطه تنگاتنگی با وجود استئومیلیت دارد.