بررسی اختلا‌ل‌ عملکرد تیروئید در بیماران هیپرامسیس گراویداروم

Abstract

مقدمه: تهوع و استفراغ یک یافته‌ی نسبتاً شایع در هفته‌های اول حاملگی می‌باشد. در صورتی که این پدیده با شدت و مدت بیشتری بروز کند اصطلاح هیپرامسیس گراویدارم به آن اطلاق می‌گردد. این بیماران اغلب در هفته‌ی 10-4 حاملگی دچار استفراغ‌های شدید و طولانی می‌شوند و با کاهش وزن بیش از 5%، کتونوری و اختلال آنزیم‌های کبدی مراجعه می‌کنند. ارتباط هیپرامسیس گراویداروم و اختلال در آزمون‌های تیروئید را بهβ-hCG ارتباط می‌دهند. دیده شده که با افزایش بیشتر -hCG، شیوع اختلا‌ل‌های تیروئیدی و استفراغ شدیدتر خواهد بود. هیپرتیروئیدی در هیپرامسیس گراویداروم موقت است، معمولاً در 20-18 هفتگی از بین میرود و اغلب موارد نیاز به درمان آنتی‌تیروئیدی نمی‌باشد. اما در مواردی که بیماری تا هفته‌ی 20 -18حاملگی طول بکشد و علایم تیروتوکسیکوز وجود داشته باشد، تجویز داروهای ضد تیروئید را باید مد نظر قرار داد. هدف از این مطالعه تعیین میزان بروز اختلال عملکرد تیروئید در بیماران با هیپرامسیس گراویداروم و تعیین شدت پرکاری تیروئید، ارتباط آن با -hCG و سرانجام بیماران با اختلال عملکرد تیروئید بود. مواد و روش‌ها: 135 زن حامله با هیپرامسیس گراویداروم که در بیمارستان‌های زنان و زایمان بستری شده بودند، انتخاب شدند. از این عده 103 نفر که سابقه‌ی مصرف داروهای تیروئیدی یا سابقه‌ی بیماری خاص نداشتند، انتخاب شدند و آزمایش‌های سدیم، پتاسیم، کتون ادرار، آزمون‌های عملکرد کبد، آزمون‌های تیروئیدی و β-hCG با دقت به عمل آمد. یافته‌ها: 35 نفر از افرادFT4I بالاتر از حد طبیعی داشتند. میانگین FT4I در این گروه از 54/0±74/4 بود، در صورتی که در 68 نفر باقیمانده 39/0±9/2 بود (0001/0p<). میانگین β-hCG در گروه اولmU/mL 14899±59406 و در گروه دومmU/mL 3476±6750 بود (0001/0p<). در میان زنانی که اختلال عملکرد تیروئید داشتند، 5 نفر به دلیل پرکاری شدید تیروئید تحت درمان با PTU قرار گرفتند و در بقیه درمان عادی هیپرامسیس گراویداروم انجام شد و چهار هفته بعد آزمون عملکرد تیروئید تکرار گردید که آزمون‌های تیروئید در 11 نفر از آنان بعد از چهار هفته طبیعی شد اما در 22 نفر آزمون‌‌‌‌ها هنوز غیر طبیعی باقی مانده بود. برای این افراد PTU شروع و Anti-TPO درخواست شد. در 3 نفر از آنان Anti-TPO مثبت بود. آزمون‌های ماهانه‌ی تیروئید درخواست و بر اساس آن دوز PTU تعدیل شد. میانگین مدت درمان با PTU در گروه با Anti-TPO منفی، 76/2 ماه و میانگین دوز دارو در این عده 20±60 میلی‌گرم در روز بود. این میزان در گروه با Anti-TPO مثبت، میانگین دوز دارو 57 β 170 میلی‌گرم در روز و میانگین مدت درمان 33/5 ماه در زمان حاملگی بود. یک ماه بعد از زایمان آزمون‌های عملکرد تیروئید انجام شد. در سه نفر از افرادی که Anti-TPO مثبت داشتند، PTU ادامه یافت و در گروه با Anti-TPO منفی که در زمان حاملگی PTU قطع شده بود، آزمون‌های تیروئید کاملاً طبیعی بود. نتیجه‌گیری: بروز اختلال عملکرد تیروئید در هیپرامسیس گراویداروم در این مطالعه حدوداً 35% بود که 20% از آنان نیاز به درمان آنتی‌تیروئید با دوز کم و مدت زمان کوتاه داشتند و بهبود در علایم بالینی و اضافه وزن به وضوح در آنان مشاهده شد. در این مطالعه درصد نوزادان دختر در هیپرامسیس گراویداروم بالاتر بود که این نتیجه با نتایج به دست آمده از مطالعه‌های دیگر هم‌خوانی داشت.