نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorدکتر محسن خلیلی ‌نجف‌آبادیfa_IR
dc.contributor.authorدکتر علی باقریfa_IR
dc.contributor.authorعلی هداوند‌خانیfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T15:27:50Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T15:27:51Z
dc.date.available1399-08-23T15:27:50Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T15:27:51Z
dc.date.issued2005-03-01en_US
dc.date.issued1383-12-11fa_IR
dc.identifier.citationدکتر محسن خلیلی ‌نجف‌آبادی, دکتر علی باقری, علی هداوند‌خانی. (1383). بررسی اثر مصرف مزمن مورفین بر فعالیت غده تیروئید در موش‌های صحرایی نر. مجله‌ي غدد درون‌ريز و متابوليسم ايران, 7(1), 67-72.fa_IR
dc.identifier.issn1683-4844
dc.identifier.issn1683-5476
dc.identifier.urihttp://ijem.sbmu.ac.ir/article-1-151-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/620581
dc.description.abstractمقدمه: محور هیپوتالاموس ـ هیپوفیز در انواع وابستگی‌های دارویی، به خصوص اعتیاد به مواد مخدر تحت تأثیر قرار می‌گیرد. با توجه به نقش کلیدی تیروئید در فعالیت‌های حیاتی انسان و ارتباط مستقیم تیروئید با محور هیپوتالاموس ـ هیپوفیز، این مطالعه به بررسی اثر مزمن مورفین (وابستگی به مورفین) بر ترشحات تیروئید پرداخته است. شاید بتوان از نتایج این مطالعه برای درمان بیماران معتاد که علاوه بر تغییرات روانی با تغییرات فیزیولوژیک بدن هم رو به رو هستند استفاده کرد. مواد و روش‌ها: این مطالعه بر روی موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار انجام گرفت. اندازه‌گیری غلظت هورمون‌های T3، T4، و TSH در سرم جدا شده از خون رترو اوربیتال رت‌ها توسط کیت‌های هورمونی و به روش الیزا انجام پذیرفت (گروه شاهد 50=n). سپس با مصرف 21 روزه مورفین (خوراکی و از طریق آب آشامیدنی) موش‌ها معتاد ‌شدند. با خونگیری مجدد از موش‌ها اندازه‌گیری هورمون‌ها مجدداً (گروه معتاد 50=n) انجام گرفت. در مرحله بعد موش‌های معتاد به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول با تزریق نالوکسان (mg/kg 2) سندروم ترک فارماکولوژیک ایجاد ‌شد (نالوکسان پس‌تیمار). در گروه دوم با قطع مصرف مورفین (بعد از 21 روز) علایم سندروم ترک فیزیولوژیک مشاهده و بررسی شد. پس از بروز علایم سندروم ترک در دو گروه فیزیولوژیک و فارماکولوژیک، خونگیری و اندازه‌گیری‌های‌ هورمونی مجدداً انجام گرفت. در گروه جداگانه‌ای قبل از مصرف مزمن مورفین، نالوکسان به صورت پیش‌تیمار تزریق و سپس مقادیر هورمونی اندازه‌گیری و با گروه‌های دیگر مقایسه شد (20=n). نتایج: مقادیر T3، T4 و TSH طی مصرف مزمن مورفین به ترتیب 83/17 و 15/39 درصد کاهش یافت، TSH بدون تغییر بود و T3UP به میزان 16/18درصد افزایش معنی‌دار یافت. مصرف نالوکسان پس تیمار (ترک فارماکولوژیک) سبب افزایش معنی‌دار اثر کاهشی مورفین بر T3 و کاهش اثر افزایشی مورفین بر T3UP گردید. تزریق نالوکسان پیش‌تیمار در هیچ‌یک از اثرات مورفین بر هورمون‌های مذکور تغییر معنی‌داری ایجاد نکرد. نتیجه‌گیری: کاهش T3 و T4 در دوره مصرف مزمن مورفین و عدم تغییر بارز میزان TSH در این دوره نشان دهنده عواملی است که خارج از محور هیپوتالاموس ـ هیپوفیز در تغییر این هورمون‌ها مؤثر است. با توجه به افزایش معنی‌دار T3UP در دوره مصرف مزمن مورفین، احتمال افزایش ساخت پروتئین‌های متصل شونده به هورمون‌های تیروئیدی بالا رفته به این ترتیب می‌توان کاهش هورمون‌های مذکور را طی مصرف مزمن مورفین توجیه کرد.fa_IR
dc.format.extent312
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیfa_IR
dc.relation.ispartofمجله‌ي غدد درون‌ريز و متابوليسم ايرانfa_IR
dc.relation.ispartofIranian Journal of Endocrinology and Metabolismen_US
dc.subjectاعتیادfa_IR
dc.subjectسندروم ترکfa_IR
dc.subjectتری‌یدو‌تیرونینfa_IR
dc.subjectهورمون‌ تحریک کننده غده تیروئیدfa_IR
dc.subjectموش صحراییfa_IR
dc.subjectغدد درون‌ریزfa_IR
dc.titleبررسی اثر مصرف مزمن مورفین بر فعالیت غده تیروئید در موش‌های صحرایی نرfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشیfa_IR
dc.citation.volume7
dc.citation.issue1
dc.citation.spage67
dc.citation.epage72


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد