تعادل عملکردی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی

Abstract

مقدمه: به نظر می‌رسد فقدان حس عمقی در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی(DPN) منجر به عدم تعادل وضعیتی و در نتیجه تحت تأثیر قرار گرفتن کیفیت عملکردها و فعالیت‌های روزانه‌ی زندگی آن‌ها می‌شود. مطالعه‌ی حاضر با هدف مقایسه‌ی تعادل عملکرد در بیماران مبتلا به DPN با افراد سالم انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تعادل 15 بیمار مبتلا به DPN (که نوروپاتی آن‌ها به وسیله‌ی مقیاس DNE تشخیص داده شده بود) و 15 فرد سالم که از نظر جنس، سن و BMI با افراد گروه سالم جور شده بودند، به وسیله‌ی مقیاس سنجش تعادل عملکرد Berg ارزیابی شد. علاوه بر نمره‌ی کلی تعادل عمکرد (BBS)، 5 گروه از آزمون‌های این مقیاس بر اساس تأثیر احتمالی فقدان حس عمقی بر عملکردهای مختلف مورد توجه بیشتری قرار گرفتند که عبارتند از توانایی انتقال کنترل شده‌ی وزن (CWS)، توانایی جابه‌جایی (T) و توانایی حفظ تعادل در شرایط مختلف وسعت سطح اتکا (BOS) و اطلاعات بینایی (V). یافته‌ها: مقایسه‌ی دو گروه نشان‌دهنده‌ی افت قابل ملاحظه‌ی نمره‌های BBS، CWS، T، BOS و V در بیماران مبتلا به DPN نسبت به افراد سالم بود (05/0>p). در گروه بیماران هم‌چنین همبستگی منفی معنی‌دار (در سطح 001/0) قوی تا خوب بین نمره‌ی مقیاس DNE با نمره‌های BBS، CWS، T، BOS و Vبرقرار بود (ضریب پیرسون به ترتیب: 88/0-، 91/0-، 76/0-،70/0- و 89/0-). نتیجه‌گیری: DPN باعث اختلال تعادل عملکرد شدیدی در بیماران مبتلا به دیابت می‌شود که ممکن است آن‌ها را در معرض خطر افتادن هنگام انجام فعالیت‌های روزانه زندگی قرار دهد و این اختلال با شدت یافتن بیماری وخیم‌تر می‌شود. این بیماران برای کنترل تعادل بر اطلاعات بینایی تکیه می‌کنند.