ارزیابی ‌اثرات‌ کاهش ‌بیان‌ ژن TNF-α بر ‌مقاومت ‌به‌ انسولین ‌القاء شده با پالمیتات در ‌سلول‌های‌ عضلانی C2C12

Abstract

مقدمه: مقاومت ­به ­انسولین­ نقص ­اصلی­ در ­دیابت ­نوع ­2 و ­چاقی می‌باشد. ­طی این اختلال تجمع ­لیپید همراه­ با افزایش بیان TNF-α در ­عضله­ رخ­ می­دهد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثرات کاهش­ بیان TNF-α بر مولکول­های کلیدی مسیر پیام‌رسانی انسولین (IRS-1 و Akt) و مقاومت ­به ­انسولین در­ رده‌ی سلول­­های عضلانی C2C12 ­در ­حضور ­و­ عدم حضور پالمیتات بود. مواد و روش­ها: برای کاهش بیانTNF-α ، سلول­­های C2C12 با shRNA حاوی توالی آنتی­سنس ژن TNF-α موشی ترانسفکت شدند. سپس، میزان بیان TNF-α، هم‌چنین فسفریلاسیون و بیان پروتئین­های IRS-1 و Akt با استفاده از آزمون وسترن بلات مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته­ها: در سلول­های­ کاهش بیان یافته TNF-α، میزان بیان پروتئین TNF-α، 58% کاهش یافت. در شرایط تیمار با پالمیتات 5/0 میلی‌‌مولار و انسولین 100 نانومولار، فسفریلاسیون­های تحریک شده با انسولین مولکول­های IRS-1 (Tyr632) وAkt (Ser473) در سلول­های کاهش بیان یافته نسبت به سلول­های کنترل، به ترتیب 7/1 و 6/2 بود. نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد کاهش بیان TNF-α می­تواند فعالیت ­عناصر کلیدی مسیر پیام‌رسانی انسولین (IRS-1 و Akt) را افزایش داده و در نتیجه‌ی بهبود مقاومت به انسولین در ­میوتیوب­ها را سبب گردد. این یافته­ها پیشنهاد می­کنند TNF-α می­تواند به عنوان یک هدف درمانی بالقوه در درمان مقاومت به انسولین القا شده با اسید چرب که در دیابت نوع 2 و سندروم متابولیک مشاهده می­شود، مورد توجه قرار گیرد.