ارزیابی آثار محافظتی رزوواستاتین از طریق ظرفیت آنتی‌ اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بافت کبد در موش‌ های صحرایی دیابتی القا شده با استرپتوزوتوسین

Abstract

مقدمه: توانایی ضعیف آنتی­ اکسیدانی کبد و آسیب اکسیداتیو نقش اساسی در ایجاد آسیب به سلول­ های کبدی در شرایط دیابت دارد. بر طبق ماهیت آنتی ­اکسیدانی رزوواستاتین، هدف مطالعه‌ی حاضر بررسی اثر بهبودی رزوواستاتین بر ظرفیت آنتی­اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بافت کبدی در دیابت بود. مواد و روش‌­ها: بیست­ و­ چهار سر موش ­صحرایی به طور تصادفی در چهار گروه تقسیم شدند (6=n): نرمال، نرمال درمان­ شده، دیابتی و دیابتی درمان­ شده. موش­ ها با یک تزریق داخل ­­وریدی استرپتوزوتوسین به بیماری دیابت مبتلا شدند (40 میلی­ گرم بر کیلوگرم). حیوانات درمان­ شده، رزوواستاتین (10 میلی­گرم بر کیلوگرم) را به طور روزانه توسط لوله‌ی گاواژ برای شصت روز دریافت کردند. در پایان، نمونه‌ی خونی جهت ارزیابی میزان گلوکز و بافت­ کبدی برای اندازه­ گیری مالون­ دی­ آلدهید، گلوتاتیون و NOx (نیترات و نیتریت) و هم‌چنین فعالیت آنزیم­ های کاتالاز و سوپراکسایددیسموتاز جمع ­آوری شدند. یافته ­ها: القای دیابت (گلوکز خون>300 میلی­ گرم در یک صد میلی‌لیتر) باعث افزایش معنی ­دار مقدار مالون­ دی­ آلدهید (0/44±4/00 میکرومول در ­لیتر) در مقایسه با گروه نرمال (0/39±1/08میکرومول در ­لیتر) شد، در حالی‌که رزوواستاتین بدون تاثیر بر گلوکز خون به طور معنی­ داری (0/56±2/42 میکرومول در ­لیتر) آن را کاهش داد. دیابت میزان فعالیت آنزیم­ های کاتالاز و سوپراکسایددیسموتاز را به ترتیب 81 درصد و 54 درصد کاهش داد. درمان با رزوواستاتین باعث افزایش معنی­ دار فعالیت کاتالاز (90 درصد) و مقدار گلوتاتیون (65 درصد) در موش ­های دیابتی شد. هم‌چنین، دیابت به طور معنی­ داری مقدار NOx (1±15 میکرومول در ­لیتر) را در مقایسه با گروه نرمال (15±34 میکرومول در ­لیتر) کاهش داد، در حالی‌که رزوواستاتین به طور معنی­ داری آن را افزایش داد (16±61 میکرومول در ­لیتر). نتیجه ­گیری: نتایج ما نشان می­دهد رزوواستاتین قادر است توانایی آنتی­ اکسیدانی کبد دیابتی را افزایش دهد. بنابراین، درمان با رزوواستاتین ممکن است آسیب­ های بافتی و اکسیداتیو کبد را در شرایط دیابتی بهبود بخشد.