دیدگاه والدین در خصوص آموزش روش های پیشگیری از بارداری به دختران

Abstract

چکیده

زمینه وهدف: به منظور بالابردن سطح سلامت نوجوانان لازم است که والدین اطلاعات لازم در رابطه با بهداشت باروری را به موقع در اختیار آنان قرار داده و به سوالاتشان پاسخ دهند. عدم توجه به این نیاز به دلایل مختلف منجر به اخذ اطلاعات ازمنابع ناسالم خواهد شد. این مطالعه با هدف تعیین دیدگاه والدین در خصوص آموزش روش های پیشگیری از بارداری به دختران نوجوان دانش آموز در شهر تهران انجام گرفت.

روش بررسی: این مطالعه توصیفی از نوع مقطعی بود. جامعه پژوهش را کلیه والدین ایرانی ساکن تهران که دارای دختر نوجوان 18-14 ساله مشغول به تحصیل در یکی از دبیرستانهای شهر تهران در سال 1392 بودند تشکیل داد. نمونه گیری از نوع تصادفی طبقه ای و تعداد نمونه ها 400 نفر بود. داده ها با پرسش نامه ای مشتمل بر سه بخش مشخصات دموگرافیک، دیدگاه والدین در خصوص آموزش روش های پیشگیری از بارداری و نیز زمان، روش و منابع مناسب آموزش روش های پیشگیری از بارداری جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و نیز آزمون کای دو تحت نرم افزار spss نسخه 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: براساس نتایج، 7/66 درصد از والدین اعلام کردند که صحبت کردن با نوجوان در زمینه بهداشت باروری بر سلامتی وی تاثیر مثبت دارد. آزمون کای دو بین شغل مادران با دیدگاه والدین نسبت به تاثیر مثبت صحبت با نوجوان در مورد بهداشت باروری ارتباط معنی دار نشان داد (05/0 p<) ، در عین حال 2/58 درصد از والدین مخالف صحبت کردن با فرزندان خود در مورد روش های پیشگیری از بارداری بودند. براساس آزمون کای دو بین تحصیلات مادران با دیدگاه آنان نسبت به آموزش پیشگیری از بارداری ارتباط مثبت و معنی دار به دست آمد (001/0 p<). درصد از والدین بهترین زمان آموزش را هنگام ازدواج ذکر نمودند. همچنین 8/41 درصد از والدین تدریس در کلاس را به عنوان بهترین روش و 7/56 درصد از آنها اولیاء مدارس را مناسب ترین منبع آموزش عنوان نمودند. در ضمن 98 درصد از آنان با آموزش از طریق اینترنت مخالف بودند. نتیجه گیری کلی: باتوجه به یافته ها به نظر می رسد که والدین هنوز خود آمادگی لازم جهت آموزش بهداشت باروری به فرزندان خویش را ندارند و به سایر منابع نظیر مراکز بهداشتی درمانی نیز به راحتی اجازه صحبت در این زمینه را نمی دهند. یافته های پژوهش حاضر می تواند مورد استفاده سیاستگزاران وزارت بهداشت بهداشت و وزارت آموزش و پرورش و سایر دست اندر کاران قرار گیرد. به نظر می رسد انجام مطالعاتی مشابه از دیدگاه نوجوانان و نیز معلمان در این زمینه می تواند بسیار راهگشا باشد.