| dc.contributor.author | برادران رضایی, مهین | fa_IR |
| dc.contributor.author | شیروانی, مینا | fa_IR |
| dc.contributor.author | فتحی‌آذر, اسکندر | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1399-08-23T13:39:44Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2020-11-13T13:39:44Z | |
| dc.date.available | 1399-08-23T13:39:44Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2020-11-13T13:39:44Z | |
| dc.date.issued | 2008-12-01 | en_US |
| dc.date.issued | 1387-09-11 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | برادران رضایی, مهین, شیروانی, مینا, فتحی‌آذر, اسکندر. (1387). مقایسه فعالیت فیزیکی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز با دانشگاه تبریز. نشریه پرستاری ایران, 21(55), 77-87. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 2008-5923 | |
| dc.identifier.issn | 2008-5931 | |
| dc.identifier.uri | http://ijn.iums.ac.ir/article-1-516-fa.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/613010 | |
| dc.description.abstract | زمینه و هدف: نقش فعالیت فیزیکی منظم و ادامهدار در کاهش بیماری عروق کرونر، بعضی از انواع سرطانها، چاقی و پوکی استخوان و دیگر مشکلات سلامتی به خوبی شناخته شده است. عدم فعالیت فیزیکی به عنوان عامل خطرساز ولی قابل اصلاح بعضی از بیماریها، به یک موضوع کلیدی در بهداشت عمومی تبدیل شده است. این مطالعه با هدف مقایسه فعالیت فیزیکی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز با دانشگاه تبریز انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- مقایسه‌ای بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی و دانشگاه تبریز بود. تعداد 384 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و 384 نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز و در کل 768 نفر دانشجو به عنوان نمونه در مطالعه مشارکت داشتند. اطلاعات مربوط به خصوصیات دموگرافیک و متغیرهای فعالیت فیزیکی دانشجویان با استفاده از پرسشنامه خود گزارش دهی جمعآوری گردید. از آزمون تی مستقل جهت مقایسه میانگین فعالیت فیزیکی دو گروه و از آزمون آنووای دوراهه جهت بررسی ارتباط بین خصوصیات دموگرافیک و فعالیت فیزیکی استفاده گردید. یافتهها: یافتهها نشان داد که 84/39 درصد دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و 24/37 درصد دانشجویان دانشگاه تبریز از فعالیت فیزیکی در سطح خطرزا برخوردارند و بین این دو گروه از نظر فعالیت فیزیکی تفاوت معنیداری وجود نداشت. همچنین نتایج حاکی از آن بود که 30/81 درصد دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و 20/85 درصد دانشجویان دانشگاه تبریز تمایل به افزایش سطح فعالیت فیزیکی خود دارند. نتیجه‌گیری: با توجه به این که اکثریت دانشجویان شیوه زندگی کمتحرک را در پیش گرفته‌اند و از طرفی اغلب آن‌ها تمایل به افزایش سطح فعالیت فیزیکی خود داشتند، لازم است مسؤولین دانشگاهها جهت آگاه کردن هرچه بیشتر دانشجویان از خطرات بی‌تحرکی و ایجاد انگیزه در آن‌ها و اختصاص دادن امکاناتی جهت افزایش سطح فعالیت فیزیکی دانشجویان، این قشر جوان و آینده‌ساز کشور، چاره‌ای بیندیشند. | fa_IR |
| dc.format.extent | 150 | |
| dc.format.mimetype | application/pdf | |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | دانشگاه علوم پزشکی ایران | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | نشریه پرستاری ایران | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | Iran Journal of Nursing | en_US |
| dc.subject | فعالیت فیزیکی | fa_IR |
| dc.subject | دانشجویان گروه پزشکی | fa_IR |
| dc.subject | رفتارهای خطر زا | fa_IR |
| dc.subject | دانشجو | fa_IR |
| dc.subject | پرستاری | fa_IR |
| dc.title | مقایسه فعالیت فیزیکی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز با دانشگاه تبریز | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.type | پژوهشي | fa_IR |
| dc.citation.volume | 21 | |
| dc.citation.issue | 55 | |
| dc.citation.spage | 77 | |
| dc.citation.epage | 87 | |
