مقایسه تاثیر آموزش انفرادی و گروهی بر دانش، نگرش و مهارت های خود مراقبتی بیماران دچار زخم پای دیابتی

Abstract

زمینه و هدف: زخم پا یکی از مشکلات اساسی در بیماران مبتلا به دیابت است. با توجه به نقش مثبت آموزش در پیشگیری از این مشکل، یافتن یک روش مناسب آموزشی جهت انتقال مفاهیم و دانش لازم در ارتباط با خود مراقبتی از پای دیابتی در این بیماران حائز اهمیت است. تحقیق حاضر با هدف تعیین تأثیر دو روش آموزش انفرادی و گروهی بر دانش , نگرش و مهارت های خود مراقبتی افراد دچار زخم پای دیابتی صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر پژوهشی نیمه تجربی است.که در آن 80 بیمار مبتلا به دیابت شیرین به روش نمونه‌گیری در دسترس از محیط پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آموزشی انفرادی و گروهی (هر کدام ۴۰ نفر) قرار گرفتند. نکات مهم در ارتباط با خود مراقبتی از پا در دو گروه آموزشی ارائه گردید. میزان دانش , نگرش و مهارت بیماران قبل و بعد از آموزش در دو گروه با پرسشنامه و فرم مشاهده اندازه گیری و مقایسه شد. داده ها با آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و تحلیلی (تی تست) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که سطح دانش اکثر بیماران در هر دو گروه قبل از آموزش ضعیف، سطح نگرش آنان مثبت و مهارتشان در سطح متوسط بود. تأثیر آموزش در افزایش دانش (091/0= P ) و مهارت (214/ 0 P= ) به روش انفرادی بیش از روش گروهی بود اما این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. تغییر نگرش در آموزش گروهی به طور معنی داری بیش از آموزش انفرادی بود (011/0= P ). نتیجه گیری: تأثیر آموزش در افزایش دانش، نگرش و مهارت در امر مراقبت از پا در و روش آموزش فردی و گروهی یکسان است . اما استفاده از روش آموزشی گروهی مقرون به صرفه تر است.