سقوط و مشخصه‌های آن در بیماران بستری در بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران

Abstract

چکیده

زمینه وهدف: سقوط بیمار از عوامل تهدید کننده ایمنی جسمی و روحی بیماران محسوب می‌شود و یکی از عوامل افزایش مدت زمان بستری بیماران و هزینه‌های درمانی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی انواع سقوط در بیماران جهت شناسایی عوامل خطر در بیماران بستری در بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، پرونده و برگه گزارش سقوط تعداد 285 بیمار که با روش نمونه گیری خوشه‌ای در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شده بودند، بررسی شد. داده‌ها از طریق پرسشنامه استاندارد حاوی ویژگی‌های جمعیت شناختی و مشخصات سقوط جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و جداول فراوانی انجام شد.

یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد سقوط بیشتر در مردان و در رده سنی بالای 60 سال رخ داده است. همچنین بیشترین موارد شامل سقوط از تخت (6/58 %) در هنگام شب (هفت بعداظهر تا چهار صبح) بود. در 8/35 درصد موارد کسی شاهد سقوط بیمار نبوده و 8/75 درصد از بیماران پس از سقوط به تنهائی قادر به برخاستن نبودند. خراشیدگی، صدمه به سر، صدمات بافت نرم و شکستگی از عوارض سقوط بیماران بوده است.

نتیجه‌گیری کلی: با توجه به شیوع بالای وقوع سقوط بیماران ضروری است تا مدیران با ارائه راهکارهای موثر و پیش بینی عوامل مهم در سقوط بیماران، زمینه مراقبت ایمن در بیماران را فراهم آورند.