بررسی تأثیرتماس پوستی مادر بر علائم حیاتی و وضعیت رفتاری نوزادان نارس بستری در بیمارستان

Abstract

زمینه و هدف : یکی از راه های ارتباط غیر کلامی بین مادر و نوزاد تماس پوستی است که می تواند باعث ایجاد آرامش در کودک و احساس وابستگی بیشتر بین آن دو گردد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تماس پوستی مادر برعلائم حیاتی و وضعیت رفتاری نوزادان نارس بستری در بین سال های 82-1379 انجام گرفته است. روش بررسی: نوع مطالعه کارآزمایی بالینی بوده و تعداد 25 نوزاد نارس دارای سن داخل رحمی 36-32 هفته به ظاهر سالم به عنوان گروه مورد و 25 نوزاد نارس مشابه به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. جهت نوزادان نارس در گروه مورد علائم حیاتی و وضعیت رفتاری بر اساس چک لیست مربوطه کنترل و ثبت گردید. پس از گذشت ده دقیقه توسط مادر که قبلاً آموزش های لازم را دیده بود هر نوزاد به مدت 5 دقیقه مورد لمس در نواحی سر و صورت و شانه ها قرار گرفت. پس از گذشت 10 دقیقه مجدداً علائم حیاتی و وضعیت رفتاری کنترل و چارت شد. این عمل در سه نوبت متوالی به فاصله 8-6 ساعت تکرار گردید. در گروه شاهد تنها در یک مرحله علائم حیاتی و وضعیت رفتاری کنترل و چارت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS با استفاده از آزمون‌های t ، t زوج و کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. یافته ها: نتایج نشان می دهد که تماس پوستی مادر در گروه مورد باعث کاهش تعداد ضربان قلب (030/0 = P ) و تنفس (040/0 = P ) گردیده و باعث تغییر در وضعیت رفتاری نوزادان نارس به سوی آرامش شده است (001/0 ≤ P ). بحث و نتیجه گیری: تماس پوستی مادر به طور کلی باعث کاهش تعداد ضربان قلب و تنفس و ارتقاء وضعیت رفتاری به سوی آرامش در نوزادان نارس مورد پژوهش شده است. با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد بتوان با اطمینان بیشتر از تماس پوستی مادر جهت آرامش نوزدان نارس بهره برد.