خودکارآمدی عمومی ساکنین سرای سالمندی

Abstract

زمینه و هدف: خودکارآمدی با ابعاد مختلف زندگی سالمندان از جمله سلامتی و کیفیت زندگی آنان ارتباط نزدیکی دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین خودکارآمدی عمومی سالمندان ساکن سرای سالمندی و ارتباط آن با برخی مشخصات فردی آنان در غرب تهران انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه توصیفی و از نوع مقطعی بود. نمونه مورد مطالعه 100نفر از زنان و مردان سالمند بالای 60 سال بودند که حداقل 6 ماه متوالی در سرا های سالمندان غرب تهران سکونت دائم داشتند. داده‌ها در سال 1389 جمع آوری شد. جهت گرد آوری داده ها از پرسشنامه دو بخشی شامل مشخصه های فردی و پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی عمومی ( GSE-10 )، به صورت خودگزارش دهی استفاده گردید. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، به منظور بررسی رابطه بین متغیر ها، آزمون تی، ANOVA ، شفه و آنالیز رگرسیون مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: بر اساس یافته ها میانگین نمره خودکارآمدی عمومی ساکنین سرای سالمندان از 40-10 بر اساس نمره قابل اکتساب از پرسشنامه، 83/3 ± 44/21 بود. نتایج آزمون ANOVA نشان داد که تفاوت میانگین نمره خودکارآمدی سه گروه سنی (70-60، 80-71 و بالاتر از 81 سال سن) سالمندان معنی دار می باشد(001/0 P = )، خودکارآمدی مردان ساکن سرای سالمندان بیش از زنان بود(003/0 P = )، همچنین نمره خودکارآمدی عمومی سالمندان با سطح تحصیلات (05/0= P ) و مدت اقامت در سرا رابطه معنی دار داشت(011/=0 P )، اما خودکارآمدی با وضعیت تاهل رابطه نداشت. آنالیز رگرسیونی خطی نشان داد که نمره خودکارآمدی عمومی در بین متغیر های مورد بررسی بیش از همه با جنس ارتباط داشته است.(04 0/ = P 54/1= B ). نتیجه گیری کلی: از آنجایی که میانگین نمره خودکارآمدی عمومی ساکنین سرای سالمندانی پائین می باشد لزوم توجه بیشتر به تقویت خودکارآمدی عمومی سالمندان ساکن در سرای سالمندان با استفاده از تجارب متخصصین و مشاوران رشته سالمندی توسط مسئولین امر و مدیران سراها ضروری می باشد، همچنین با توجه به اینکه زنان دارای خودکارآمدی پایین تری نسبت به مردان بودند، به کارگیری راهبردهایی جهت ارتقاء خودکارآمدی زنان نیازمند توجه بیشتری می باشد. انجام مطالعات مداخله‌ای به دلیل پائین بودن خودکارآمدی سالمندان ساکن این سراها پیشنهاد می شود.