استرس ثانویه ناشی از آسیب و تاب آوری در پرستاران بخش‌های روانپزشکی شهر تهران

Abstract

زمینه و اهداف: استرس ثانویه ناشی از آسیب را می‌توان به شکل یک خطر شغلی برای افرادی که مراقبت مستقیم از قربانیان آسیب را به عهده دارند برشمرد. پرستاران شاغل در بخش‌های روان‌پزشکی با چالش‌های جدی و پیچیده‌ای در محیط کار برای ارائه مراقبت‌های سلامت روانی مواجه هستند. تاب آوری و رفتارهای تاب آورانه به طور بالقوه به افراد کمک می‌کند تا بر تجارب منفی غلبه کنند و این تجارب را به تجارب مثبت تبدیل کنند. در این راستا، این پژوهش با هدف تعیین استرس ثانویه ناشی از آسیب و تاب آوری پرستاران شاغل در بخش‌های روانپزشکی شهر تهران در سال 1397 انجام شد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی بود. واحدهای مورد مطالعه 200 نفر از پرستارانی بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با تخصیص متناسب به صورت دردسترس از چهار مرکز روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران، شهیدبهشتی و تهران انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داد‌ه‌ها پرسشنامه‌های استرس ثانویه ناشی از آسیب و تاب آوری بودند. داده‌ها با نرم افزار SPSSنسخه 16 تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: براساس نتایج، 30 درصد پرستاران استرس بالا و شدید، 5/21 درصد استرس متوسط و 26 درصد استرس خفیف را گزارش کردند. میانگین استرس ثانویه پرستاران مورد پژوهش 03/10 ± 64/37 بدست آمد. میانگین نمره تاب آوری 63/13 ± 71/69 بدست آمد. نتیجه‌گیری کلی: نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که میانگین استرس ثانویه ناشی از آسیب پرستاران شرکت کننده در این تحقیق در سطوح خفیف و متوسط قرار داشت و تاب آوری آنها نیز بالاتر از میانه نمره ابزار بود. راهبرد‌هایی نظیر کاهش حجم کار، افزایش نظارت بر کارکنان و بهبود پشتیبانی کارکنان برای مدیریت استرس ثانویه ناشی از آسیب توصیه می‌شود. تاب آوری پرستاران شاغل در بخش‌های روانپزشکی نیز می‌تواند از طریق مدیریت استرس جسمی و روانی آن‌ها و ارتقای سلامت روانی آن‌ها ارتقاء یابد.