تأثیر ساکشن لوله داخل نای بر وضعیت همودینامیک واکسیژناسیون خون شریانی

Abstract

چکیده زمینه و هدف: ساکشن لوله داخل نای یک روشاستاندارد مراقبتپرستاری در بیماران لوله گذاری شده می باشد. اما چنانچه طریقه اصولی و صحیح انجام نگیرد می تواند عوارضبسیاری را به دنبال داشته باشد. روشبررسی: این پژوهشیک مطالعه نیمه تجربی است و هدف آن تعیین تأثیر ساکشن لوله داخل نای بر میزان فشارخون، ضربان قلب، اکسیژناسیون خون بیماران بستری در بخشهای مراقبت ویژه مرکز آموزشی درمانی کاشانی شهرکرد در سال ١٣٨٤ میباشد. دادهها توسط فرم جمع آوری اطلاعات از ٣٥ بیمار و از طریق مشاهده و اندازه گیری فشارخون به روشغیرمستقیم و اکسیژناسیون خون شریانی به وسیله پالساکسیمتر و ضربان قلببه وسیله مانیتورینگ قلبی با یک مدل از دستگاهها و به شیوه یکسان جمع آوری گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که در مرحله حین ساکشن نسبتبه قبل از ساکشن میانگین فشارخون سیستول، دیاستول و ضربان قلب بهطور معنی دار افزایشو اکسیژناسیون خون شریانی بهطور معنی دار کاهشیافته است. در مرحله ١ دقیقه پساز ساکشن نسبتبه قبل از ساکشن نیز میانگین فشارخون سیستول، دیاستول ضربان قلب بهطور معنی دار افزایشیافته در حالی که کاهشاکسیژناسیون خون شریانی در این زمان از نظر آماری معنی دار نبوده است. در مرحله ٣ دقیقه پساز ساکشن نسبتبه قبل از ساکشن میانگین فشارخون سیستول دیاستول، ضربان قلب اکسیژناسیون خون شریانی همگی افزایشنداشته اند که از نظر آماری معنی دار نبوده است. این تغییرات در مرحله ١ و ٣ دقیقه پساز ساکشن نیز نسبتبه حین ساکشن به مقادیر متفاوتی مشاهده شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهشبیشترین تغییرات فشارخون، ضربان قلببهصورت افزایشو اکسیژناسیون خون شریانی بهصورت کاهشدر مرحله حین ساکشن نسبت به قبل از ساکشن و همچنین بیشترین تغییرات فشارخون – ضربان قلببهصورت کاهش واکسیژناسیون خون شریانی بهصورت افزایشدر مرحله ٣ دقیقه پساز ساکشن نسبتبه حین ساکشن اتفاق افتاده است. بنابراین با توجه به کاربرد رایج ساکشن لوله داخل نای در بخشهای ویژه و نتایج حاصله رعایت استانداردهای این روشمراقبتی، هیپر اکسیژنه کردن بیماران در قبل و بعد از بهکارگیری از این روش، رعایت تعداد دفعات و زمان صحیح ساکشن، انجام آن براساسنیاز بیمار، توجه دقیق به فشارخون، ضربان قلب و اکسیژناسیون خون شریانی بیماران قبل و بعد از به کارگیری این روشخصوصًا در بیماران پر خطر و مانیتورینگ آنان پیشنهاد می گردد.