بررسی ارتباط خستگی پرستاران شاغل در بخش مراقبت ویژه نوزادان با بستری مجدد نوزادان نارس

Abstract

مقدمه: امروزه پرستاران سطوح بالایی از خستگی را تجربه می کنند که اختلال قابل توجهی در عملکرد پرستار ایجاد کرده است. خستگی پرستار به طور جدی بر توانایی پرستاران برای مراقبت مؤثر از بیماران خود تأثیر گذاشته و از این طریق می تواند بر پیامدهایی مانند بستری مجدد نوزاد اثر گذار باشد. بر این اساس این مطالعه با هدف تعیین میزان خستگی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه نوزادان و ارتباط آن با بستری مجدد نوزادان نارس در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1392 انجام شده است. روش: این مطالعه به روش توصیفی همبستگی در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. نمونه گیری در پرستاران به روش سرشماری و در نوزادان به روش در دسترس انجام شد. داده های مربوط به پرستاران با استفاده از پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی پرستاران و"مقیاس خستگی پرستاران" گردآوری شدند. وضعیت بستری مجدد نوزادان نیز یک ماه بعد از ترخیص به وسیله تماس تلفنی با والدین پیگیری شد. یافته ها: در آزمون تی مستقل، میانگین وزنی نمره خستگی پرستاران در مورد نوزادانی که مجدداً بستری شده بودند (67/5 ± 71/61 نمره) به طور معناداری بیشتر از نوزادان بدون بستری مجدد (69/4 ± 44/59 نمره) بود (001/0=P). در مدل رگرسیون لجستیک نیز ارتباط آماری معناداری بین خستگی پرستاران و بستری مجدد نوزادان نارس وجود داشت به طوری که به ازای هر یک نمره افزایش در میانگین نمره خستگی پرستاران، شانس بستری مجدد نوزاد به اندازه 3/9% افزایش یافت (001/0=P، نسبت شانس: 093/1، فاصله اطمینان: 152/1-036/1). نتیجه گیری: افزایش خستگی پرستارانی که در مدت بستری نوزادان نارس در بخش مراقبت ویژه نوزادان به مراقبت از آن ها پرداخته اند بر شانس بستری مجدد نوزاد پس از ترخیص می افزاید. توجه به خستگی پرستاران بخش های مراقبت ویژه نوزادان و مدیریت آن می تواند در کاهش بستری مجدد نوزادان نارس و عواقب مالی و عاطفی آن سهیم باشد.