بررسی موانع برقراری ارتباط مؤثر پرستار - بیمار در بیمارستان‌های آموزشی شهر اهواز

Abstract

مقدمه: برقراری ارتباط مؤثر با بیماران ویژگی اساسی مراقبت‌های پرستاری است. با این حال اغلب پژوهش‌ها، ارتباط پرستاران با بیماران را ضعیف توصیف کرده‌اند. شناخت موانع ارتباط مؤثر پرستار- بیمار از دید هر دو طرف این امکان را فراهم می‌کند که مسیر اقدامات برای برطرف کردن موانع را روشن نماید. هدف از این پژوهش تعیین موانع برقراری ارتباط مؤثر پرستار – بیمار از دیدگاه پرستاران و بیماران و مقایسه آن‌ها می‌باشد. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که در زمستان سال 1387 در سه مرکز آموزشی درمانی شهر اهواز صورت گرفته است. نمونه‌های مطالعه شامل 80 پرستار و 80 بیمار بستری که به روش در دسترس انتخاب شدند داده‌ها از طریق تکمیل پرسشنامه 30 سؤالی برای پرستاران و 15 سؤالی برای بیماران بر مبنای مقیاس 5 گزینه‌ای لیکرت که با سؤالات پرستاران مشترک و برای بیماران قابل درک بود گردآوری شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که پرستاران زیاد بودن حجم کار پرستاری (5/77%)، سختی کار پرستاری (75/73%)، کمبود امکانات رفاهی برای پرستاران (5/67%)، خستگی جسمی و روحی (25/66%) و قدردانی نکردن از پرستاران (5/62%) را به ترتیب به عنوان موانع عمده ارتباط مؤثر با بیماران شناسایی کرده‌اند. بیماران هم به ترتیب آشنا نبودن پرستاربه زبان محلی(25/86%)، زیاد بودن حجم کاری پرستاری (58%)، تفاوت سن بیمار و پرستار (5/72%)، خلق تند پرستاران (25/56%)، تفاوت جنس بیمار و پرستار (5/42%) را به عنوان موانع مهم ارتباط پرستار- بیمار ذکر کرده‌اند. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که توافق نظرها و اختلافاتی بین دیدگاه‌های بیماران و پرستاران در اولویت‌بندی موانع وجود دارد. بنابراین مدیران بخش درمان بایستی تلاش خود را برای حذف یا تعدیل مهم‌ترین عوامل اعلام شده از سوی دو گروه و بویژه موارد مشترک متمرکز نمایند.