ارتباط استیگما با عملکرد خانواده بیماران روانی

Abstract

مقدمه: رایج­ترین و چالش برانگیزترین بار مراقبتی در اعضای خانواده بیماران روانی مسأله استیگمای ناشی از بیماری می­باشد،استیگما به مجموعه­ای از نگرشها، عقاید و تفکرات ­منفی نسبت به یک وضعیت خاص، گفته می­شود که علاوه بر فرد مورد نظر، خانواده را نیز شامل می­شود. این پژوهش با هدف تعیین ارتباط استیگما با عملکرد خانواده مراقبین بیماران روانی صورت گرفت. روش کار : در این مطالعه توصیفی - همبستگی 278 نفر از مراقبین بیماران روانی مراجعه کننده به مرکز آموزشی- درمانی فرشچیان (سینا) همدان در سال 1397 با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از سه پرسشنامه: دموگرافیک، ارزیابی استیگما، ابزار سنجش­ عملکرد خانواده جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی در نرم افزار آماری SPSS23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته­ها: میانگین و انحراف معیار استیگما و عملکرد عمومی خانواده به ترتیب 12/14 ± 9/72 ، 26 /0±20/2 بدست آمد. بین استیگما با عملکرد کلی و همچنین حیطه­های آمیختگی عاطفی، پاسخگویی عاطفی و کنترل رفتاری از پرسشنامه سنجش عمکلرد خانواده ارتباط معنی داری وجود داشت (p<0.05). نتیجه گیری: با توجه به وجود ارتباط بین استیگما و عملکرد خانواده بیماران روانی، آموزش جامعه در سطوح مختلف در زمینه برخورد مناسب با این بیماران و خانواده­های آنان از طریق رسانه ها و مراکز بهداشتی درمانی و دانشگاه ها پیشنهاد می­شود.