بررسی سطح خودکارآمدی و عوامل مرتبط با آن در بیماران ایسکمیک قلبی: یک مطالعه توصیفی همبستگی

Abstract

مقدمه: بیماری‌های ایسکمیک قلبی مسؤول 46% از علل مرگ و میر در ایران می‌باشند. جهت ارتقای رفتارهای بهداشتی مبتلایان به این بیماری‌ها، می‌توان عوامل شناختی- رفتاری نظیر خودکارآمدی را مدنظر قرار داد. با این وجود نتایج مطالعات پیشین در زمینه عوامل مرتبط با خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی متناقض است. هدف این مطالعه تعیین سطح خودکارآمدی و عوامل مرتبط با آن در بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه‌کننده به بیمارستان‌های منتخب شهر اصفهان بوده است. روش: این مطالعه توصیفی- همبستگی برروی 100 نفر از مبتلایان به بیماری‌های ایسکمیک قلبی بستری در بخش‌های قلب بیمارستان‌های شهید چمران و الزهرا (س) اصفهان انجام گردید. تحلیل آماری داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در نرم‌افزار آماری SPSS v.16 انجام شد. یافته‌ها: محدوده امتیاز خودکارآمدی بیماران، 64-0 با میانگین 48/17±28/35 بود. 63% از بیماران سطح بالایی از خودکارآمدی داشتند. اگرچه یافته‌های آزمون کای‌اسکوئر ارتباط آماری معناداری را بین سن و جنس با سطح خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی نشان نداد، اما یافته‌های مدل رگرسیون لجستیک چندگانه نشان داد که سطح خودکارآمدی در افراد جوان‌تر (047/0=p) و مردان (00/0=p) و افراد دارای سابقه شرکت منظم در برنامه‌های غربالگری (03/0=p) بیشتر می‌باشد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه که سن، جنس و شرکت منظم در غربالگری‌های روتین از عوامل مرتبط با خودکارآمدی در بیماران ایسکمیک قلبی می‌باشند و با توجه به شیوع و اهمیت بیماری‌های ایسکمیک قلبی، ضرورت تقویت خودکارآمدی به عنوان عاملی اساسی در بهبود رفتارهای بهداشتی بیماران، به کمک استراتژی‌هایی نظیر آموزش‌های هدفمند و پیگیری‌های منظم توصیه می‌شود.