مشخصه های جمعیت شناختی سالمندی جمعیت ونماگر‌های مربوط در ایران

Abstract

توسعه‌ی اجتماعی-اقتصادی منجر به کاهش رشد جمعیت و افزایش امید به زندگی در جهان شد. این فرایند اگر با کاهش باروری همراه باشد تغییر ساختار سنی جمعیت را در پی دارد به طوری‌که وزن جمعیت را از گروه‌های سنی جوان به گروه‌های سنی بالامنتقل می‌نماید. سالمندی جمعیت در جهان محصول جنبی "انتقال جمعیتی" است که مرگو میر از یک سطح بالاتر به سطح پایین تر تغییر می‌یابد. در طبقه بندی‌های سازمان ملل افراد ۶۰ساله و بیشتر سالمند قلمداد می‌شوند. در حال حاضر به ازای هر یک نفر جمعیت ۶۰ساله و بیشتر ۱۰ نفر در جهان زندگی می‌کنند. شاخص سالمندی از ۲۴نفر در سال ۱۹۵۰به ۳۳ نفر در سال ۲۰۰۰رسید و به نظر می‌رسد این رقم به ۱۰۱ نفر در سال ۲۰۵۰ بالغ شود.

جمعیت سالمندان ایران از حدود ۱٫۶ میلیون نفر در سال ۱۳۴۵به حدود۵٫۱ میلیون نفر در سال ۱۳۸۵ رسید. متوسط رشد سالمندان برای دوره ۱۳۷۵-۱۳۸۵ حدود ۲٫۷ درصد می‌باشد که حدود ۱٫۷ برابر رشد کل جمعیت در این دوره است شاخص سالمندی از حدود ۱۷ نفر در سال ۱۳۷۵به حدود ۲۹ نفر در سال ۱۳۸۵ رسید. با توجه به وضعیت سایر شاخص‌های مرتبط به سالمندی جمعیت در ایران، به نظر می‌رسد در تدوین برنامه‌های توسعه ملی و منطقه‌ای به نحو مطلوب موضوع سالمندان باید جریان سازی شود و این جریان سازی باید در راستای توصیه‌های مجامع جهانی در خصوص سالمندان صورت گیرد.