بررسی چگونگی شیوع معلولیت و رابطه‌ی آن با توسعه در ایران

Abstract

هدف از این مقاله بررسی میزان شیوع معلولیت در سطح ملی و استانی و رابطه‌ی بین توسعه و میزان شیوع معلولیت در سال ۱۳۹۰ است. در این پژوهش از روش مطالعه‌ی اسنادی استفاده شده و آمارهای موجود مورد تحلیل ثانوی قرار گرفته است. به این منظور بخش اول مقاله به بررسی جامع و مفصل چگونگی شیوع معلولیت بر حسب جنس، سن، منطقه و نوع معلولیت در سطح ملی و استانی با استفاده از نتایج سرشماری سال ۱۳۹۰ می‌پردازد. در بخش دوم، ۳۲ شاخص اقتصادی، بهداشتی-درمانی، جمعیتی، فرهنگی-آموزشی و زیربنایی با توجه به محدودیت‌های آماری به‌عنوان شاخص‌های توسعه با روش TOPSIS ترکیب شده‌اند. سپس با استفاده از داده‌های فراهم شده به کمک رگرسیون خطی به بررسی رابطه‌ی شیوع معلولیت و توسعه‌ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در کشور پرداخته می‌شود. نتایج رگرسیون‌ها نشان می‌دهد که توسعه‌ی اقتصادی تأثیر منفی و معنی‌داری بر شیوع معلولیت دارد. همچنین نتایج به‌دست آمده تأثیر مثبت بهبود توسعه‌ی بهداشتی در شیوع معلولیت را تأیید می‌کند و این به آن دلیل است که دسترسی به امکانات بهداشتی و درمانی که حاصل از بوجود آوردن امکان درمان بیماران با مراقبت‌های خاص و ویژه است موجب شده که تعداد بیش‌تری از معلولان امکان بقاء و ادامه‌ی زندگی را پیدا کنند. در نهایت افزایش سطح شاخص نهایی توسعه‌یافتگی کل بر شیوع معلولیت اثرمنفی و معنی‌داری نشان داده است.