مدلسازی اثر شاخص BMI و زوایای قرارگیری پا در حین کلاچ‌گیری تراکتور بر عضله گاستروکینیموس با الگوریتم ژنتیک

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به تسریع در گسترش مکانیزاسیون عملیات مختلف کشاورزی و کاربرد تراکتور به عنوان یکی از مهم‌ترین ماشین‌های کشاورزی ضرورت توجه به وضعیت سلامت و ایمنی کاری و ارگونومی کاربران این وسیله وجود دارد.

روش بررسی: در این تحقیق اثر شاخص BMI و زوایای قرارگیری پای کاربران تراکتور بر کاهش آستانه درد عضله گاستروکینیموس آن‌ها هنگام کلاچ‌گیری با استفاده از الگوریتم ژنتیک مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش‌ها بر روی دو تراکتور MF285 و MF399 به عنوان تراکتور‌های متداول در ایران و با استفاده از‌ 30 نفر به‌عنوان راننده انجام شد.

یافته‌ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که در تراکتور MF285 ، افراد با شاخص BMI بیش‌تر (در محدوده طبیعی)، زاویه قرارگیری زانو و ران پای کم‌تر، از میزان کاهش آستانه درد کم‌تری در حین کلاچ‌گیری برخوردارند. در نتیجه این افراد با فشارهای نامتعارف کم‌تری در هنگام کلاچ‌گیری تراکتور MF285 بر روی عضله گاستروکینیموس روبه‌رو بودند. در تراکتور MF399 شاخص BMI بیش‌ترین ضرایب رگرسیونی را در تمام فواصل زمانی در حین و پس از کلاچ‌گیری داشت و تأثیر این متغیر در تمامی فواصل زمانی بر روی کاهش آستانه درد رانندگان، بیش‌ترین مقدار بود. بطوری‌که با افزایش یک واحد در شاخص BMI میانگین کاهش آستانه درد در 30 ثانیه و 60 ثانیه کلاچ‌گیری و پس از 60 ثانیه استراحت به ترتیب 1، 89/0 و 69/0 نیوتن کاهش می‌یابد. نتایج کاربرد الگوریتم ژنتیک نشان داد که شاخص BMI ، زاویه‌های زانو، ران و مچ پا به ترتیب 75/24 کیلوگرم بر مترمربع، 101، 76 و 100 درجه، میزان کاهش آستانه درد عضله گاستروکینیموس کاربران تراکتورهای MF285 را به 016/0 نیوتن کاهش می‌دهد. برای کاربران تراکتور MF399 نیز که شاخص BMI ، زاویه‌های زانو، ران و مچ پا به ترتیب 86/24 کیلوگرم بر مترمربع، 130، 115 و 95 درجه، کاهش آستانه درد در حدود 316/0 نیوتن می‌باشد.

نتیجه‌گیری: در اکثر فواصل زمانی در حین و پس از کلاچ‌گیری در هر دو تراکتور، شاخص BMI تاثیر منفی بر کاهش آستانه درد داشت. عضله گاستروکینیموس کاربرانی که شاخص BMI (در محدوده طبیعی) بیش‌تری داشتند، در هنگام کلاچ‌گیری تحت تنش کم‌تری قرار گرفت.