نمایش مختصر رکورد

برآورد اثرات درمانی در مطالعات کارآزمایی بالینی متقاطع در حضور عدم تمکین بیماران

dc.contributor.authorسلطانیان, علیرضاfa_IR
dc.contributor.authorفقیه زاده, سقراطfa_IR
dc.contributor.authorگرامی, عباسfa_IR
dc.contributor.authorمهدی برزی, داریوشfa_IR
dc.contributor.authorچنگ, جینگfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T10:18:45Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T10:18:45Z
dc.date.available1399-08-23T10:18:45Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T10:18:45Z
dc.date.issued2010-06-01en_US
dc.date.issued1389-03-11fa_IR
dc.identifier.citationسلطانیان, علیرضا, فقیه زاده, سقراط, گرامی, عباس, مهدی برزی, داریوش, چنگ, جینگ. (1389). برآورد اثرات درمانی در مطالعات کارآزمایی بالینی متقاطع در حضور عدم تمکین بیماران. مجله اپیدمیولوژی ایران, 6(1), 18-25.fa_IR
dc.identifier.issn1735-7489
dc.identifier.issn2228-7507
dc.identifier.urihttp://irje.tums.ac.ir/article-1-89-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/601610
dc.description.abstractمقدمه و اهداف: درکارآزمایی‌های بالینی برخی افراد نسبت به دریافت درمان خود تمکین نمی‌کنند. استراتژی معمول در تحلیل آزمایشات تصادفی، است که در صورت وجود عدم تمکین بیماران برآوردهای نامعتبری از اثرات درمانی ارائه می‌کند. در این مطالعه اثر درمان را درمقایسه با دارونما در حضور عدم تمکین بیماران تعدیل خواهیم نمود. روش کار: در بررسی کارایی مدل آماری پیشنهاد شده در این مقاله، از داده‌های یک کارآزمایی بالینی متقاطع استفاده شده که در آن 42 بیمارمبتلابه استئوارتریت زانو شرکت داشته و اثر یک پماد ساختگی در مقایسه بامصرف دارونما مورد بررسی قرار گرفته است. برای تعدیل اثر عدم تمکین بیماران از متوسط نسبت تمکین بهره‌مند شده و با روش حداکثر درستنمایی به برآورد پارامترها پرداخته شده است. نتایج: نتایج نشان داد که توزیع متغیرهای پایه‌ای مانند مدت زمان ابتلا به بیماری، شدت بیماری، سن، جنس و غیره دربین دو گروه درمانی اختلاف معنی‌داری ندارند (05/0 P>). خطای معیار برآورد شده برای تفاضل اثرات درمانی tD بر اساس مدل تعدیل یافته به مراتب کوچک‌تر از مدل استاندارد بود (به ترتیب برابر با 09/0 و 12/0). همچنین آماره نسبت درست‌نمایی بدست آمده بر پایه مدل تعدیل یافته نسبت به مدل استاندارد کوچک‌تر (7/1177 در مقابل 1/1205) بود. نتیجه‌گیری: بر پایه خطای معیار و آماره نسبت درستنمایی بدست آمده می‌توان گفت که مدل تعدیل یافته برآوردهای کاراتر و معتبرتری را نسبت به مدل استاندارد ارائه می‌کند. واژگان کلیدی: کارآزمایی بالینی متقاطع، Intention-to-treat، عدم تمکین، برآورد حداکثر درستنماییfa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherانجمن علمی اپیدمیولوژیست‌های ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله اپیدمیولوژی ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofIranian Journal of Epidemiologyen_US
dc.subjectکارآزمایی بالینی متقاطعfa_IR
dc.subjectIntentionfa_IR
dc.subjecttreatfa_IR
dc.subjectعدم تمکینfa_IR
dc.subjectبرآورد حداکثر درستنماییfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleبرآورد اثرات درمانی در مطالعات کارآزمایی بالینی متقاطع در حضور عدم تمکین بیمارانfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.contributor.departmentدانشکده پزشکی دانشگاه تربیت مدرسfa_IR
dc.contributor.departmentدانشکده پزشکی دانشگاه تربیت مدرسfa_IR
dc.contributor.departmentدانشکده علوم کامپیوتر آمار و ریاضی دانشگاه تهرانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشکده پزشکی دانشگاه شاهدfa_IR
dc.contributor.departmentگروه آمارزیستی و اپیدمیولوژی دانشگاه فلوریدای آمریکاfa_IR
dc.citation.volume6
dc.citation.issue1
dc.citation.spage18
dc.citation.epage25


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد