ارزیابی سمیت سوسپانسیون آبی نانوذرات مگنتیت(Fe3O4) بر شاخص‌های زیستی آب شور (بارناکل) و آب شیرین (روتیفر)

Abstract

با توجه به احتمال رهایش نانو ذرات به زیست‌بوم آبی، محدودیت گزارش‌های موجود و عدم شناخت صحیح از واکنش‌های زیستی احتمالی آن‌ها با زیستمندان آبزی، در پژوهش حاضر سمیت سوسپانسیون آبی نانو ذرات مگنتیت (Fe3O4)در جانداران زئوپلانکتونی مدل چون لارو بارناکل Amphibalanus amphitrite(شاخص آب شور) و روتیفرBrachionus rotundiformis (شاخص آب شیرین/ لب شور) ارزیابی گردید. برای این منظور غلظت‌های متوالی (0 ،10، 50، 100، 200، 500 میلی‌گرم در لیتر) از نانوذرات مگنتیت در پلیت‌های 24 خانه و در 5 تکرار تهیه شده و پس از معرفی زئوپلانکتون‌های مذکور (50 ناپلی بارناکل و20 نوزاد روتیفر به هر چاهک)، حساسیت نمونه‌ها به سمیت نانوذرات در بازه زمانی 12 تا 48 ساعت ارزیابی شد. نتایج در پژوهش حاضر نشان می‌دهد که اثرات سمیت نانو ذرات مگنتیت بر لارو ناپلیوس بارناکل و نوزادان روتیفر با افزایش غلظت و نیز با افزایش مدت زمان رویارویی روند افزایشی را به دنبال داشته است و تفاوت‌ها میان تیمار و گروه شاهد معنی‌دار بوده است‌(p<0.05). با این وجود، نرخ مرگ میر در بالاترین غلظت (mg/l 500) پس از 48 ساعت در بارناکل‌ها برابر 62% ( mg/l5/466LC50= ) و در روتیفرها 34% (mg/l1000EC50>) بوده است. صرفنظر از تفاوت‌های گونه‌ای بارناکل‌ و روتیفر، بنابر نتایج بدست آمده نانو ذرات مگنتیت در گروه آلاینده های غیر‌سمی برای این دو جانور زئوپلانکتونی قرار می‌گیرند.