بررسی کارایی حذف آمونیاک از پساب مزارع پرورش قزل آلای رنگین کمان توسط زغال لیلکی (Gleditschia caspica)، اسکلت مرجان Antozoa و پشم فولاد (Steel wool)

Abstract

یکی از مشکلات صنعت آبزی‌‌پروری پساب آمونیاکی ناشی از فعالیت های آبزی‌پروری است که موجب پر غذایی آبهای دریافت‌کننده آنها می­شود (فرهنگی و حاجی مرادلو، 1390). آمونیاک حتی در غلظت های پایین ممکن است اثرات منفی بر بافت‌ها و پارامترهای فیزیولوژیک ماهی قزل آلای رنگین کمان داشته باشد. در این بررسی از ترکیب جاذب­های فیزیکی همراه با بیوفیلم­های جلبکی در بیوراکتور سینوسی (دورانی) استفاده گردید. جاذب‌ها داخل توری از جنس پلی وینیل کلرید در بیوراکتور قرار گرفتند. به مدت ده روز محیط کشت زایندر به سیستم ترزیق گردید تا بیوفیلم بر جاذب تشکیل گردد. سپس حجم ذخیره­ای بیورکتور توسط پساب کارگاه پرورش قزل آلای رنگین کمان واقع در هراز تعویض شد. هر 12 ساعت فاکتورهای آب اندازه گیری و ثبت شد. هدف این پژوهش کاهش بار آمونیاک با استفاده از زغال لیلکی، اسکلت مرجان و پشم فولادی بود که توسط بیوفیلم جلبکی-باکتریایی پوشیده شده است تا بستری مناسب برای حذف فیزیکی و بیولوژک مهیا کند. غلظت اولیه آمونیاک در بیوراکتور 50/2 میلی‌گرم در لیتر در نظر گرفته شد و هر یک از جاذب­ها به طور جداگانه مورد آزمایش قرار گرفتند. نرخ کاهش آمونیاک در زغال لیلکی، اسکلت مرجان و پشم آهن طی دوره 72 ساعته آزمایش بترتیب 5/91%، 1/82%، 8/78% بدست آمد. راندمان حذف آمونیاک در بیوراکتور بر اساس فعالیت متقابل جاذب­ها با بیوفیلم در جهت حذف فیزیکی، شیمیایی و زیستی تلقی گردید که نسبت به سیستم های مشابه در زمان کمتری به راندمان مطلوب رسید.