تاثیر همزمان شش هفته تمرین هوازی در آب و مکمل کروسین بر بیان ژن‌کاسپاز 3 کاردیومایوسیتی در رت‌های نر مسموم شده با پراکسید هیدروژن

Abstract

زمینه و هدف: مدارک واضحی جهت حمایت از اهمیت فعالیت بدنی منظم و همچنین مصرف مواد آنتی ‌اکسیدانی در پیشگیری و یا کنترل بیماری‌های قلبی و عروقی به ویژه آن دسته از بیماری‌هایی که موجب آپوپتوز قلبی می‌شود، وجود دارد. هدف از این پژوهش تعیین اثر همزمان شش هفته تمرین هوازی در آب و مکمل کروسین بر بیان ژن‌کاسپاز 3 کاردیومایوسیتی در موش موش‌های نر مسموم شده با پراکسید هیدروژن (H2O2) بود. روش‌کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بوده که 36 موش‌ نرصحرایی نژاد ویستار جوان به طور تصادفی به شش گروه شش‌تایی شامل شم تزریق (سالین)، پراکسید هیدروژن، پراکسید هیدروژن و کروسین، پراکسید هیدروژن و فعالیت در آب، پراکسید هیدروژن و فعالیت در آب وکروسین و گروه کنترل تقسیم شدند. پروتکل فعالیت در آب در دو مرحله به صورت آموزش و تمرین برگزار شد. برای القاء H2O2 به صورت زیر صفاقی و 30 دقیقه قبل از تمرین تزریق صورت گرفت. کروسین نیز در ناحیه صفاق تزریق شد. بیان ژن‌ کاسپاز 3 از به روش Real Time PCR انجام شد. جهت تایید بروز آپوپتوز، نمونه‌های بافتی با روش تانل مورد سنجش قرار گرفتند. تحلیل آماری، با استفاده از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف از نظر توزیع طبیعی بررسی شدند و سپس از تجانس واریانس (آزمون لوین) و داده‌های پرت بررسی شدند. در نهایت از آزمون تحلیل واریانس یک راهه برای بررسی فرضیه های آماری استفاده گردید و آزمون تعقیبی شفه استفاده شد. یافته‌ها: القای آب اکسیژنه با افزایش معنی‌داری در بیان ژن کاسپاز 3 همراه بود و شش هفته فعالیت در آب منجر به کاهش معنی‌داری در بیان ژن کاسپاز 3 در بافت میوکارد‌ی موش‌ها شد. همچنین تعامل شش هفته فعالیت در آب و القای کروسین اثر هم‌افزایی در کاهش کاسپاز 3 داشت که در نتایج تانل، کاملاً قابل مشاهده است. نتیجه‌گیری: فعالیت منظم در آب و همچنین مصرف کروسین نیز جداگانه منجر به کاهش معنی‌داری در بیان ژن. کاسپاز3 در بافت میوکارد موش‌ها شد. از سوی دیگر تلفیق تمرین و کروسین تاثیر سینرژیک در مهار بیان ژن کاسپاز3 در موش‌های مسموم شده با آّب اکسیژنه داشت.