روش الایزا اویدیتی در تشخیص توکسوپلاسموزیس مادرزادی

Abstract

حین بررسی مقالات مرتبط با حیطه پژوهشی خود به مقاله منتشر شده در مجله متبوع شما در دوره 20، شماره 106، فروردین ماه سال 1392 با عنوان "روش الایزا اویدیتی در تشخیص توکسوپلاسموزیس مادرزادی" مواجه شدیم که با علاقه مندی تمام به مطالعه آن پرداختیم و در این حین به نکات مبهمی برخوردیم که برخود فرض دانستیم تا در جهت کمک به اعتلای علمی مجله شما به آنها اشاره نماییم. همانطور که می دانید هدف این مطالعه تعیین زمان ابتلا مادر به توکسوپلاسموزیس است و بدین منظور از ارزیابی IgG اویدیتی (IgG Avidity) بهره برده است، این در حالی است که می دانیم با این روش که البته حساسیت چندان بالایی هم ندارد نهایتا با دقت 3-2 ماه می توان زمان ابتلا را حدس زد که البته خود در کنار دو ضلع دیگر از مثلث تشخیص توکسوپلاسموز مادرزادی و یا سقط جنین ناشی از توکسوپلاسموز که همان تشخیص مولکولی و علائم بالینی می باشد، معنا پیدا می کند (1و2). نکته مهم دیگر اینکه در برخی قسمت ها از اویدیتی پایین (Low avidity) به نشانگر برای ابتلا در زمان گذشته و از اویدیتی بالا (High Avidity) به نشانگر ابتلا در زمان نزدیک تعبیر شده است (مقدمه، بند 5) که حتی با برخی قسمت های همین مقاله و دیگر مقالات معتبر تناقض آشکاری را نشان می دهد (3و4). در قسمت روش کار مقاله اشاره شده است که الایزا ساده روش طلایی (Gold Standard) تشخیصی در گروه مورد بررسی می باشد که بنا به استناد مقالات متعددی که در این مجال نمی گنجد این ادعا مطرود بوده و امروزه روش های مولکولی نظیر PCR، RealTime-PCR و وسترن بلات بعنوان روش ارزیابی حتمی مطرح می گردد. در مقاله ای که غروی و همکاران در سال 1393 منتشر کرده اند حتی ارزش اخباری مثبت (PPV) این آزمون را حدود 57% گزارش نموده اند که بسیار پایین در نظر گرفته می شود (1و4و5). همچنین در قسمت مواد و روش های مقاله اشاره شده است که فقط در روش الایزا اویدیتی کمی باید از تیمار بافر فسفات و اوره استفاده شود و در مورد روش الایزا نیمه کمی نیازی به تیمار مذکور نیست، در حالی که بنا به استناد مقالات متعدد باید در هر دو حالت به پلیت های اولیه بافر اوره و به پلیت های زوج آن بافر فسفات افزود تا توانایی اتصالی محکم بین آنتی بادی-آنتی ژن (میزان اویدیتی) سنجیده شود (4و6). البته پیرامون متدولوژی تحقیق نکته مهم دیگری را که می توان اشاره کرد به عدم آنالیز آماری نتایج است، بطوری که هیچ یک از متغیرها با استفاده از آزمون های آماری مورد بررسی قرار نگرفته اند. مقایسه نتایج کمی الایزا اویدیتی سرم و مایع امینیوتیک مادران باردار با استفاده از آزمونt زوجی، ویا بررسی معناداری ارتباط تعداد سقط با نتایج حاصل از الایزا اویدیتی مادران با استفاده از آزمون t مستقل از جمله این موارد مغفول مانده است (7).

نهایتا اینکه در بحث اشاره شده است که توسط تست الایزا IgM می توان تشخیص قطعی وجود انگل در بیمار را مطرح نمود و به جهت افتراق مورد ابتلا پیش و پس از بارداری از روش Dye Test استفاده خواهد شد. قابل ذکر است که روش الایزا IgM از حساسیت چندان بالایی برخوردار نبوده و موارد مثبت و منفی کاذب فراوانی دارد که البته تایید آن نه به واسطه تست Dye (سابین فیلدمن هم نامیده می شود) بوده که این روش امروزه به علت مخاطرات حین انجام، هزینه بر بودن و خطای بالا با روش های مولکولی نظیر nested PCR و RealTime PCR و وسترن بلات جایگزین گردیده است (9و8). همچنین در مطالعات مختلف نشان داده شده اسن که به روش های ایمونولوژیک مختلفی چون ایمونوفلوئورسنت، بیشتر از الایزا می توان اعتماد نمود (10). در پایان ضمن تشکر از نویسندگان محترم مقاله و احترام به زحمات ایشان خاطر نشان می نماییم که ذکر موارد گفته شده صرفا به جهت اصلاح دیدگاه خوانندگان مقاله مذکور بوده و امیدواریم با ارائه مقالات هر چه بهتر و بی نقص تر به رشد و پیشرفت علمی کشور عزیزمان کمکی کرده باشیم.