بررسی اثرات هیدروکسید منیزیوم در درمان بی‌اختیاری فوریتی ادرار

Abstract

بی‌اختیاری فوریتی ادرار شایعترین نوع بی‌اختیاری ادرار در زنان سالمند است. داروهای آنتی‌کولینرژیک و داروهای مهارکننده اثرات کلسیم از مهمترین داروهای مورد استفاده در درمان این بیماری می‌باشند. در این بررسی از هیدروکسید منیزیوم به عنوان یک داروی مداخله کننده در فعالیت کلسیم در جهت کاهش قدرت انقباضی عضله دترسور استفاده شده است. در این مطالعه 60 بیمار مبتلا به بی‌اختیاری فوریتی ادرار، بطور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و تحت درمان با داروی هیدروکسید منیزیوم (30 نفر) و دارونما (30 نفر) به صورت Double blind قرار گرفتند. در این بررسی آینده‌نگر مورد ـ شاهدی، بیماران گروه هدف با 350 میلی‌گرم هیدروکسید منیزیوم (2 بار در روز) به مدت 1 ماه درمان شدند و علائم بالینی، نمودار ادراری روزانه و بررسیهای اورودینامیک قبل و بعد از درمان در این بیماران ثبت شد. پس از پایان دوره درمانی 40% از بیماران تحت درمان با دارو و 7/16% از بیماران تحت درمان با دارونما از بهبود علائم رضایت داشتند که اختلاف بین 2 گروه در این مورد از نظر آماری معنــی‌دار بود(001/0=p). در گـــروه تحـــت درمان با دارو قبل و بعد از درمان، در تعداد دفعات ادرار روزانــه و شبانه و تعداد حملات بی‌اختیاری کاهش معنی‌داری مشاهده گردیـــد(001/0=p). اما در گروه تحــــت درمان با دارونما ایـــن تغییـر آماری معنی‌دار نبود(096/0=P) از نظر یافته‌های اورودینامیک نیز تغییرات قابل توجهی در DPR (detrusor pressure rise) و FDV (first desire to void volume) در بیماران دارای بهبود علائم کلینیکی هر دو گروه مشاهده شد.(05/0p<) براساس نتایج این مطالعه می‌توان گفت که هیدروکسید منیزیوم دارای اثرات مفیدی در رفع علائم بالینی بی‌اختیاری فوریتی ادرار می‌باشد.