بررسی اثرات مادری و نوزادی افزودن ترامادول به لیدوکایین 2% در بیحسی اپیدورال در سزارین

Abstract

زمینه و هدف: بیحسی اپیدورال، یکی از روشهای بیهوشی برای سزارین می‌باشد. بیحسی اپیدورال با لیدوکایین دارای معایبی مانند شروع اثر تاخیری، کوتاه بودن مدت بی‌دردی و ... می‌باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات بلوک حسی و حرکتی مادران باردار، آپگار نوزادان و عوارض افزودن 50 و 100 میلی‌گرم ترامادول به محلول لیدوکایین 2% تحت بیحسی اپیدورال در سزارین الکتیو بوده است. روش بررسی: 90 بیمار باردار 40-20 ساله، با وضعیت فیزیکی II، ASA I(American society of anesthesiologists)که کاندید سزارین الکتیو تحت بیحسی اپیدورال بودند، در این مطالعه تصادفی و آینده‌نگر قرار گرفتند. بیحسی اپیدورال در وضعیت لترال به وسیله سوزن شماره 18 اپیدورال در فضای سوم و چهارم کمری انجام گرفت. سپس، کاتتر اپیدورال برای تزریقات اضافی گذاشته شد. بیماران به طور تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند(30 نفر در هر گروه). محلول بیحسی در گروه شاهد(گروه لیدوکایین:L)، 20 میلی‌لیتر لیدوکایین 2% حاوی اپی‌نفرین(1 به 200 هزار) بود که در گروه LT50، 50 میلی‌گرم ترامادول و در گروه LT100، 100 میلی‌گرم ترامادول به محلول اپیدورال فوق اضافه شده بود. برای ایجاد بی‌دردی بیش‌تر در طول عمل، ابتدا 5 میلی‌لیتر لیدوکایین 2% از طریق کاتتر اپیدورال و سپس 5 میکروگرم سوفنتانیل وریدی استفاده می‌گردید. برای ایجاد بی‌دردی بعد از عمل، 100 میلی‌گرم پتیدین عضلانی داده می‌شد. شروع بلوک حسی در T6، بالاترین سطح بلوک حسی، زمان پسرفت دو درماتوم، شروع و مدت بلوک کامل حرکتی، میزان آرامبخشی، میزان کل داروی مصرفی در طول عمل(لیدوکایین و سوفنتانیل)، نمره آپگار نوزاد، مدت بی‌دردی بعد از عمل، زمان اولین درخواست مسکن بعد از عمل و میزان مصرف 12 ساعته آن، عوارض و اطلاعات دموگرافیک ثبت گردید. یافته‌ها: اختلاف معنی‌داری از نظر اطلاعات فردی، مدت جراحی و بیهوشی، بین سه گروه وجود نداشت. هر چند که شروع اثر بلوک کامل حرکتی و بلوک حسی در T6 در گروه LT100، سریع‌تر از دو گروه دیگر بود، اما از نظر بالاترین سطح بلوک حسی(بالاتر از T6)، زمان پسرفت دو درماتوم و مدت بلوک کامل حرکتی، بین دو گروه LT50 و LT100 تفاوت معنی‌داری وجود نداشت، ولی در هر دو گروه LT50 و LT100، بالاتر و طولانی‌تر از گروه لیدوکایین(گروه L) بود. همچنین، میانگین لیدوکایین و سوفنتانیل مصرفی در طول عمل در بین دو گروه LT50 و LT100، اختلافی نداشت، ولی از گروه لیدوکایین کمتر بود. شیوع عوارض مادری و نمره آپگار نوزاد در بین سه گروه، اختلاف معنی‌دار آماری نداشت، در گروه LT50 و LT100، زمان اولین درخواست مسکن بعد از عمل، طولانی‌تر از گروه لیدوکایین و میزان مصرف 12 ساعته پتیدین هم کمتر بود. نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داده است که افزودن ترامادول به محلول لیدوکایین 2% برای بیحسی اپیدورال در بیماران باردار به منظور انجام سزارین، در مقایسه با لیدوکایین به تنهایی، دارای مزایایی از نظر بیحسی حین عمل و بی‌دردی بعد از عمل، بوده و باعث افزایش عوارض مادری و نوزادی نشده است.