میزان توافق رادیوگرافی بتنهایی و رادیوگرافی به همراه سی تی اسکن در تعیین روش درمانی شکستگی های لگن

Abstract

زمینه و هدف: امروزه سی تی اسکن یکی از مدالیته‌های روتین برای تشخیص شکستگی‌های لگن گردیده است اما سوالی که تاکنون پاسخی برای آن داده نشده این است که آیا سی تی اسکن می‌تواند روش درمانی این شکستگی‌ها را تغییر دهد؟

روش کار: ابتدا رادیوگرافی‌های 100 بیمار دچار شکستگی لگن توسط یک متخصص ارتوپدی بررسی گردید و نوع شکستگی بر اساس طبقه بندی یانگ و برگس مشخص و پلان درمانی (جراحی یا غیرجراحی) برای بیمار تعیین شد. سه ماه بعد همان رادیوگرافی ها به همراه سی تی اسکن به همان پزشک داده شدند و مجدداً نوع و درمان شکستگی مشخص گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS 22 تحت ارزیابی آماری قرار گرفتند.

یافته‌ها: شایع‌ترین آسیب در رادیوگرافی و سی تی اسکن شکستگی راموس‌های پوبیس بود. نادرترین آسیب با رادیوگرافی شکستگی ایلیوم و با سی تی اسکن دیاستاز سمفیز پوبیس بود. سی تی اسکن در تشخیص شکستگی‌های ساکروم و کرسنتت ایلیوم از رادیوگرافی دقیق‌تر می‌باشد (000/0p=) ولی در طبقه‌بندی نوع شکستگی اختلاف آماری مشاهده نشد. درمان با رادیوگرافی در 63 مورد غیرجراحی و در 37 مورد جراحی پیشنهاد شد که با اضافه شدن سی تی اسکن 69 مورد غیرجراحی و 31 مورد جراحی تعیین گردید که اختلاف آن معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری: هرچند سی تی اسکن در تشخیص خطوط شکستگی دقت بالاتری ارائه می‌دهد اما روش درمانی بیمار را تغییر نمی‌دهد.