بررسی همبستگی و میزان توافق نتایج PaCO2 گازهای خون شریانی با CO2 انتهای بازدمی (End-Tidal CO2) توسط کاپنوگرافی در بیماران مبتلا به تشدید حاد بیماری انسدادی ریوی (COPD)

Abstract

زمینه و هدف : بیماری انسدادی مزمن ریوی (Chronic Obstructive Pulmonary Disease – COPD ) یک مسئله بزرگ از لحاظ سلامت در جوامع محسوب می شود. در سیر بیماری دوره هایی از بدتر شدن علائم وجود دارد که به آن تشدید بیماری (Exacerbation) گفته می‌شود. در تشدید حاد بیماری یکی از اقدامات درمانی تجویز اکسیژن بدون ایجاد احتباس گاز دی اکسید کربن شریانی می باشد که از اندازه گیری گازهای خون شریانی (ABG) به عنوان استاندارد تشخیصی بررسی احتباس CO2 استفاده می شود. کاپنوگرافی روشی است غیرتهاجمی برای اندازه گیری فشار نسبی CO2 در هوای بازدمی که در این مطالعه میزان همبستگی و توافق نتایج PaCO2 گازهای خون شریانی با CO2 انتهای بازدمی توسط کاپنوگرافی در بیماران مبتلا به تشدید حاد بیماری انسدادی ریوی بررسی گردید. روش­ کار : این مطالعه به صورت مقطعی بر روی بیماران مبتلا به تشدید حاد COPD که در نیم سال دوم 1389 به اورژانس بیمارستان افضلی پور مراجعه کرده بودند انجام شد. هفتادوپنج بیمار مبتلا به تشدید حاد COPD بین سنین 41 تا 85 سال وارد این مطالعه شدند. میزان CO2 انتهای بازدمی (ET-CO2) و PaCO2 به صورت هم زمان به ترتیت توسط کاپنوگرافی و انجام ABG در دو مرحله 1: بدو ورود 2: سی دقیقه پس از شروع درمان با اکسیژن و برونکودیلاتور اندازه گیری شد. یافته­ها: بین مقادیر ET-CO2 حاصل از کاپنوگرافی و PaCO2 گازهای خون شریانی در هر دو مرحله ابتدای بستری و 30 دقیقه پس از درمان همبستگی قوی وجود داشت (ضریب همبستگی به ترتیب 0.773 و 0.783 ). میانگین (انحراف معیار) اختلاف بین مقادیر PaCO2 و ET-CO2 در دو مرحله به ترتیب 9.99 (7.17) و 9.97 (6.84) میلی متر جیوه بود. ارزیابی بیشتر توسط آنالیز Bland-Altman بیانگر توافق نتایج دو روش کاپنوگرافی و ABG جهت اندازه گیری فشار نسبی CO2 در هر دو مرحله بود. نتیجه­گیری : نتایج مطالعه بیانگر همبستگی و توافق بین نتایج حاصل از دو روش کاپنوگرافی و ABG جهت بررسی میزان احتباس CO2 در بیماران مبتلا به تشدید حاد COPD می باشد.