تاثیر سیلی مارین بر غلظت پلاسمایی فاکتور التهابی TNF-α و آلبومین سرم در رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

Abstract

سابقه و هدف: التهاب یک فراینده پاتوفیزلوژیک چند مرحله ای است که در آن تعداد زیادی واسطه های التهابی مانند هیستامین، برادکین، پروستاگلاندین­ها و سایتوکین های التهابی مانند فاکتور نکروزی توموری آلفا و اینترلوکین ها نقش دارند. در این مطالعه به بررسی تأثیر سیلی مارین بر فاکتورهای التهابی TNF-α و پروتئین های فاز حاد آلبومین در رت های دیابتی نوع یک پرداخته شد. روش بررسی: تعداد 42 رت­ نر بالغ به هفت گروه شش تایی تقسیم بندی شدند و برای ایجاد دیابت از داوری استرپتوزتوزسین استفاده شد (رت­ها به ازای 100 تا 110 گرم بر کیلوگرم وزن حیوان میزان 50 میلی گرم بر کیلوگرم استرپتوزویسین). لازم به ذکر است که گروه سالم هیچ گونه دارو یا مواد موثر دریافت نکرد. گروه شاهد نیز فقط سیلی مارین دریافت کردند. پس از پایان دوره عمل خونگیری انجام شد و مقادیر فاکتور نکروزی توموری آلفا و آلبومین اندازگیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که سطح TNF–α در دوز 150 میلی گرم بر کیلوگرم در رت های دریافت کننده سیلی مارین باعث کاهش چشم گیری در کاهش فاکتور نکروزی توموری آلفا و همچنین باعث افزایش سطح آلبومین شده است. آنالیز آماری داده ها در متغییر آلبومین نشان می دهد که سطح سرمی آلبومین در رت های دریافت کننده دوز mg/kg150 سیلی مارین، گروه دریافت متفورمین، گروه دریافت کننده سیلی مارین و گروه سالم با گروه کنترل منفی ارتباط معنی داری دارد، نتایج نشان داد سطح سرمی آلبومین در رت ­های تیمار شده دوز دریافت کننده mg/kg100 و mg/kg50 با کنترل منفی ارتباط ندارد (P<0/06). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که رت­های مبتلا به دیابت در مقابل رت­های سالم مقادیر افزایش یافته­ای از مدیاتورهای التهابی از قبیل فاکتور نکروزی توموری آلفا و آلبومین در پلاسمای خون دارند و همچنین سیلی­مارین در دوز 150 میلی گرم برکیلوگرم بیشترین تاثیر را در بهبود رت­ها داشته است.