بررسی تاثیر شش هفته ورزش استقامتی(روی تردمیل) و سولفات منیزیم بر آستانه درد موش‌های معتاد در سندرم ترک

Abstract

زمینه و هدف: شواهد زیادی نشان داده است که تمرین ورزشی هوازی می‌تواند عمل و آزاد سازی برخی از انتقال دهنده‌های عصبی از جمله اپیوییدها را در مغز تغییر دهد. در این پژوهش تاثیر ورزش استقامتی (شش هفته دویدن روی تردمیل) و سولفات منیزیم خوراکی بر روی آستانه درد موش های معتاد در سندرم ترک بررسی شده است.

روش کار: موش‌های نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 20±250 گرم و تعداد 30 سر با سولفات مرفین با غلظت 4/0 گرم در لیتر آب آشامیدنی پس از 21 روز، معتاد به مرفین شدند. از تمرینات ورزشی استقامتی به مدت شش هفته به منظور تمرین دهی حیوانات استفاده شد. در پایان هفته‌های دوم، چهارم و ششم پروتکل تمرینی، نالوکسان هیدروکلراید به میزان 3 میلی گرم در کیلوگرم به حیوانات تزریق شد. سولفات منیزیم به مقدار 10 گرم به ازای هر لیتر آب به مدت شش هفته در آب آشامیدنی حیواناتی که سولفات منیزیم مصرف می‌کردند، حل شد. از دستگاه Tail-flick به منظور ارزیابی تاثیر تمرین و سولفات منیزیم بر روی آستانه درد استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان دادند که تمرین ورزشی دویدن روی تردمیل (05/0>p) و مصرف سولفات منیزیم (01/0>p) باعث افزایش معنی‌داری در آستانه درد در موش‌های معتاد در سندرم ترک شد. همچنین تاثیر همزمان تمرین ورزشی و مصرف سولفات منیزیم بر روی آستانه درد، بیشتر از تاثیر هر کدام به تنهایی بود.

نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این تحقیق به نظر می‌رسد ورزش استقامتی همزمان با مصرف سولفات منیزیم می‌تواند در کاهش درد ناشی ازسندرم ترک مفید واقع شود.