ارزیابی کمی پروتئینوری با استفاده از نسبت پروتئین به کراتینین در نمونه‌های تصادفی ادرار افراد مبتلا به بیماریهای کلیوی

Abstract

تعیین مقدار پروتئین موجود در ادرار جهت تعیین پیش‌آگهی، تشخیص و دستیابی به بهترین درمان در بیماران کلیوی دارای اهمیت است. روشهایی که بطور عمده برای اندازه‌گیری پروتئین موجود در نمونه‌های ادرار 24 ساعته به کار می‌رود اغلب وقت‌گیر بوده و دقیق نمی‌باشند. در این مطالعه نسبت پروتئین به کراتینین (میلی‌گرم:میلی‌گرم) در3 نمونه ادرار که در ساعتهای مشخص روز جمع‌آوری شده بود اندازه‌گیری گردید، سپس نتایج حاصل از این آزمایشها با نتیجه نمونه ادرار 24 ساعته مقایسه شد. افراد مورد مطالعه شامل 20 فرد سالم و 81 فرد بیمار با بیماریهای گسترده کلیه همراه با پروتئینوری بودند که در محدوده سنی 17 تا 72 سال قرار داشتند. برای اندازه‌گیری پروتئین نمونه‌های ادرار، از روشهای پسه(Pesce) و استراند(Strand) استفاده شد. علاوه بر آن نوارهای ادراری نیز جهت تشخیص پروتئین در نمونه‌های ادرار به کار برده شدند. اندازه‌گیری کراتینین با روش ژافه صورت گرفت. یافته‌های ما همبستگی بسیار نزدیکی را بین مقدار پروتئین نمونه‌های تصادفی و نمونه‌های ادرار 24 ساعته نشان دادند. بیشترین همبستگی در نمونه‌های ادرار جمع‌آوری شده در ساعت 11 صبح و کمترین همبستگی در ادرار جمع‌آوری شده در ساعت 6 صبح به دست آمد. بیشترین همبستگی در ادرار 24 ساعته بیمارانی که دفع پروتئین آنها کمتر از 1 گرم بود مشاهده گردید. با مشاهده مقادیر متفاوت ترشح کراتینین، ما به این نتیجه رسیدیم که می‌توان تعیین نسبت پروتئین به کراتینین را در نمونه ادرار ساعت 11 صبح، به عنوان جانشین ادرار 24 ساعته برای تعیین مقدار پروتئین در ادرار به کار برد. این روش ساده و سریع بوده و در مقایسه با نوارهای ادراری که با نتایج مثبت و منفی کاذب همراه هستند قابل اعتمادتر است.