رتبه‌بندی مراکز تحقیقاتی و مدیریت منابع، تجربه دانشگاه علوم پزشکی ایران

Abstract

علی رغم گسترش کمی مراکز تحقیقاتی در دهه اخیر در کشور و تخصیص بودجه و منابع به این حوزه، مراکز تحقیقاتی از نظر میزان تولید دانش و بروندادهای مورد نظر سیاست گذاران، عملکردهای بسیار متفاوتی از خود نشان داده اند. شناسایی عوامل موثر بر این عملکرد می‏تواند به افزایش اثربخشی منابع توزیع شده در حوزه تحقیقات بیانجامد. این مطالعه بر روی 28 مرکز تحقیقات وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران که در ارزیابی سال 1396 وزارت بهداشت حاضر بوده اند و ردیف بودجه مستقل نداشته اند انجام شده است. پیامد مورد نظر امتیاز کسب شده در ارزشیابی سالانه وزارت بهداشت است که بر اساس متغیرهایی از قبیل تعداد و کیفیت مقالات منتشره، تعداد استندادات، شاخص H مرکز تحقیقات، کتب و خلاصه مقالات مرکز محاسبه شده است. اگرچه در آنالیز تک متغیره سن و متراژ مرکز، تعداد پرسنل هیات علمی و غیر هیات علمی، مجموع بودجه دریافتی و تعداد دانشجویان پژوهش محور با امتیاز کسب شده رابطه معنی دار داشتند در آنالیز چند متغیره تعداد پرسنل غیر هیات علمی و مجموع بودجه ریالی تنها عوامل موثر شناخته شدند. به نظر می رسد کمبود نیروی انسانی کارشناسی در مراکز تحقیقاتی در کنار محدودیت های بودجه مانعی در راه استفاده کامل از ظرفیت های موجود است. تکمیل بدنه کارشناسی مراکز تحقیقاتی می‏تواند اثربخشی بودجه پژوهشی و سایر منابع تخصیص داده شده به پژوهش را افزایش دهد.