فراوانی ضایعات واکنشی دهان و ارتباط آن با ویژگی‌های بالینی- پاتولوژیکی

Abstract

زمینه و هدف: ضایعات واکنشی، به افزایش حجم موضعی مخاط دهان ناشی از عوامل محرک اطلاق می‌شود. در ایران اطلاعات قابل توجهی درباره فراوانی نسبی ضایعات واکنشی دهان در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی و اطلاعات دموگرافیک، بالینی و پاتولوژی و درمانی آن‌ها در یک دروه شش ساله است. روش کار: در این مطالعه گذشته نگر، پرونده‌های موجود در بخش آسیب شناسی دهان مورد بازبینی قرار گرفت. نمونه‌ها با تشخیص هیستوپاتولوژی ضایعات واکنشی از میان پرونده‌های موجود خارج شده و اطلاعات آن‌ها در جداول از پیش تهیه شده، ثبت گردید. ضایعات واکنشی به انواع بافت نرم(فیبروزه و هموراژیک) و سخت(داخل استخوانی) تقسیم شدند. فراوانی اطلاعات، با آنالیز آماری Chi-Square تجزیه وتحلیل شد. اطلاعات در SPSS V.17 ثبت گردید. یافته‌ها: از مجموع 443 ضایعه دهانی، 2/35% ضایعات واکنشی بودند. 59% در جنس مونث و 56% در سن زیر 40 سالگی دیده شدند. 5/95% ضایعات واکنشی بافت نرم بودند. از نظر پاتولوژی 59% فیبروزه و 5/53% پایه دار بودند. شایع‌ترین ضایعه واکنشی هموراژیک و فیبروزه به ترتیب پایوژنیک گرانولوما و فیبروم تحریکی بود. درمان بیوپسی اکسیژنال و حذف عامل محرک بود. نتیجه‌گیری: ضایعات واکنشی شیوع نسبتاً بالایی در دهان و در جنس مونث و در سنین زیر 40 سال دارند. ضایعات واکنشی بافت نرم شیوع بیشتری نسبت به بافت سخت دارند که شاید به دلیل تماس بیشتر آن‌ها با عوامل محرک موضعی باشد. شایع‌ترین نوع پاتولوژی آن‌ها انواع فیبروزه با سطح صاف است.