حساسیت الکترومیوگرافی عضله استرنوکلئیدوماستوئید درتشخیص افتراقی بیماری موتونورون از اسپوندیلوز سرویکال

Abstract

زمینه و هدف : تشخیص افتراقی بیماری موتونورون تیپ ALS از بیماری تنگی کانال نخاع گردنی ( CSM ) نه تنها به دلیل تظاهرات بالینی مشابه، بلکه به دلیل آنکه بیماری CSM قابل درمان می ­ باشد ولی ALS درمانی ندارد، حائز اهمیت است. با توجه به اینکه در کشور ما از الکترومیوگرافی عضله استرنوکلئیدوماستوئید برای تشخیص افتراقی این دو بیماری استفاده می­شود، این مطالعه به ارزیابی اعتبار تشخیص افتراقی این تست برای این دو بیماری پرداخته است. روش کار : شرکت کنندگان در این مطالعه همگروهی گذشته نگر، 34 بیمار مشکوک به ALS و CSM مراجعه کننده به بیمارستان لقمان حکیم تهران طی سالهای 1385-1387 هستند. اطلاعات مربوط به یافته­های بالینی، الکترومیوگرافی عضله استرنوکلئیدوماستوئید و تصویربرداری مغناطیسی آنان یکبار در ابتدای ورود به بیمارستان و بار دیگر مجددا بعد از پیگیری دو ساله در پرسشنامه ثبت شد. استاندارد طلایی تشخیص بیماری، پیگیری بالینی به مدت دو سال ­در نظر گرفته شد. برای محاسبه حساسیت تست از جداول 2 در2 استفاده گردید. یافته­ها : در ابتدای مطالعه نتیجه آزمایش الکترومیوگرافی عضله استرنوکلئیدوماستوئید برای 10 نفر از 34 بیمار مشکوک به ALS و CSM دال بر وجود درگیری این عضله بود که در تمامی آنها بعد از پیگیری 2 ساله تشخیص قطعی ALS داده شد. حساسیت آزمایش الکترومیوگرافی عضله استرنوکلئیدوماستوئید در این مطالعه با فاصله اطمینان 95 درصد برابر با 4/71 درصد (9/41درصد تا 6/91درصد) می­باشد. نتیجه­گیری : اگرچه آزمایش الکترومیوگرافی عضله استرنوکلئیدوماستوئید به عنوان تست تشخیصی مکمل برای شناخت ALS مفید است ولی استفاده از آن به عنوان یک ابزار برای " Ruling in " نیازمند انجام مطالعات تشخیصی با حجم نمونه بیشتری است.