تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید و تداومی هوازی بر بیان ژن IRE1 و همبستگی آن با شاخص مقاومت به انسولین در بافت کبد موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرینات تداومی هوازی و تناوبی شدید بر برخی از عوامل استرس شبکه آندوپلاسمیک (بیان ژن IRE1) و همبستگی آن با شاخص مقاومت به انسولین در بافت کبد موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش کار: 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن 180-160 گرم ) پس از 7 ماه تغذیه با رژیم غذایی پرچرب حاوی فروکتوز در سه گروه کنترل، تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید قرار گرفتند و پنج روز در هفته به مدت دوماه پروتکل تمرینی را انجام دادند. نمونه خونی24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، جمع­آوری و بافت کبد بلافاصله استخراج شد. تحلیل داده­ها با آزمون ANOVA، آزمون تعقیبی توکی و همبستگی پیرسون انجام گرفت. یافته­ ها: هر دو مدل تمرینی، کاهش بیان ژن IRE1 را در کبد موش­های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 نسبت به گروه کنترل به دنبال داشت (005/0P=)، امّا اختلاف معناداری در دو گروه تمرینی مشاهده نشد (877/0P=). بین بیان ژن IRE1 و شاخص مقاومت به انسولین همبستگی مشاهده شد به طوری که کاهش بیان ژن IRE1 ، کاهش شاخص مقاومت به انسولین را به دنبال داشت (003/0=p ، 667/0–r=). نتیجه­ گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان می­دهد که از هر دو روش تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید برای بهبود شاخص­های مورد مطالعه آزمودنی­های دیابتی نوع 2 می‌توان استفاده کرد.