کاربرد داربست‌ها در مهندسی بافت غضروف

Abstract

بافت غضروف به دلیل ماهیت خود که فاقد عروق خونی و اعصاب است، با یک چالش بالینی جهت ترمیم و بازسازی غضروف آسیب دیده روبرو می­باشد. آسیب به غضروف و بافت­های استئوکندرال می­تواند به علت استئوآرتریت، ورزش، سرطان­های تهاجمی، استرس­های تکراری و التهاب بافت باشد که با توجه به ظرفیت محدود آن برای بازسازی و یا ترمیم، نیاز به سیستم­های مناسب جایگزین است که بتواند عملکرد طبیعی بافت را از لحاظ فیزیکی، مکانیکی، بافت شناسی و بیولوژیکی دارا باشد. یکی از مهم ترین روش های جایگزین که به عنوان راه حلی کارا در این زمینه معرفی شده است، استراتژی مهندسی بافت می­باشد. هدف اصلی مهندسی بافت و پزشکی بازساختی در حوزه ارتوپدی، توسعه جایگزین­های زیستی به منظور بازسازی، حفظ و یا بهبود بافت آسیب دیده و عملکرد اندام غضروفی می­باشد. عناصر اصلی در استراتژی مهندسی بافت متشکل از سلول­های ترمیم کننده، فاکتورهای رشد، سیتوکین­ها و داربست­های مناسب می باشند. مواد زیستی مورد استفاده در مهندسی بافت به عنوان داربست به دو دسته کلی طبیعی و مصنوعی تقسیم بندی می­شوند. یک داربست ایده آل، باید دارای خواص زیست سازگاری و مکانیکی مطلوب همراه با زیست تخریب پذیری مناسب بوده و بتواند همراه با تعاملات موثر بین سلولی، فرآیند غضروف سازی را نیز القا نماید. در دهه­های اخیر، از فناوری نانو نیز به عنوان یک ابزار قدرتمند جهت کمک به مهندسی بافت غضروفی استفاده شده است. علم نانومواد روش­های جدیدی برای بهبود و تقویت مهندسی بافت ارائه کرده است. هدف از این مقاله ارائه یک مروری دقیق از بازسازی و ترمیم بافت غضروف با استفاده از استراتژی های مهندسی بافت می­باشدو ارزشیابی یادگیری دانشجویان پرستاری و همچنین در زمان پذیرش مسئولیت‌های حرفه‌ای افراد در علوم پزشکی استفاده شود.