بررسی میزان مقاومت پروپیونی باکتریوم آکنه و استافیلوکوک اپیدرمیدیس نسبت به آنتی‌بیوتیکهایی که در درمان آکنه و لگاریس به کار می‌روند

Abstract

منظور از انجام این تحقیق بررسی میزان مقاومت پروپیونی باکتریوم آکنه (PA) و استافیلوکوک اپیدرمیدیس (SE) نسبت به آنتی‌بیوتیکهای مصرف شده در درمان بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس با سابقه مصرف آنتی‌بیوتیکهای مورد نظر و همچنین مقایسه آن با موارد کنترل بدون سابقه درمان بود. این مطالعه روی 60 بیمار مبتلا به آکنه ولگاریس التهابی انجام شد که 30 نفر از آنها در موقع نمونه‌گیری، سابقه مصرف موضعی آنتی‌بیوتیکهای کلیندامایسین و اریترومایسین و تتراسیکلین خوراکی را به مدت حداقل 4 ماه داشتند و 30 نفر دیگر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند که فاقد سابقه درمان با آنتی‌بیوتیک، برای درمان آکنه بودند، از ضایعات پوستی این بیماران نمونه‌گیری و کشت به عمل آمد سپس برای کلنی‌های رشد یافته در محیط کشت که استافیلوکوک اپیدرمیدیس یا باسیل غیر هوازی پروپیونی باکتریوم آکنه بودند به روش اندازه‌گیری حداقل غلظت مهارکنندگی MIC(Minimum Inhibitory Concentration) آنتی‌بیوتیکهای فوق‌الذکر، آنتی‌بیوگرام انجام شد. نتایج MIC نشان داد که در 30 بیمار مورد مطالعه که از نمونه‌های تهیه شده از آنها باسیل پروپیونی باکتریوم یا استافیلوکوک اپیدرمیدیس رشد کرده بود، در 3/43% به اریترومایسین، 40% به تتراسیکلین و 3/43% به کلیندامایسین مقاوم بودند که در مقایسه با نتایج حاصل از گروه کنترل این مقاومت به ترتیب 7/16، 10 و 10% بود. Pvalue برای اریترومایسین024/0=P تتراسیکلین 0001/0P< و کلیندامایسین 004/0P< به دست آمد. میزان مقاومت به آنتی‌‌بیوتیک در بیماران مبتلا به آکنه‌ با سابقه درمان، بیش از گروه کنترل بوده است یعنی ارتباط معنی‌داری بین میزان مقاومت به آنتی‌بیوتیک در بیماران مبتلا به آکنه‌ و سابقه درمان وجود دارد در این مطالعه بین میزان مقاومت PA و SE و سابقه درمان قبلی آکنه ارتباط معنی‌داری وجود داشت.