بررسی ارتباط بین وضعیت سر جلوآمده با میزان اختلال ثبات وضعیتی ایستا و پویا در دندانپزشکان

Abstract

زمینه و هدف: اختلالات اسکلتی عضلانی در ناحیه گردن وشانه ها از شایعترین مشکلات‌ گزارش شده در مشاغل نشسته مانند دندانپزشکی می‌باشد. این اختلالات علاوه بر ایجاد درد می‌توانند منجر به ایجاد اختلال در مکانیسم‌های کنترل وضعیتی شوند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین میزان اختلال ثبات وضعیتی با وضعیت سر جلو آمده در بین دندانپزشکان بوده است. روش‌ کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی70نفراز دندانپزشکان شاغل در دو مرکز دندانپزشکی شهر تهران بررسی شدند. مشخصات فردی و شغلی با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری شد. با استفاده از تست کلینیکی ارزیابی وضعیت سرجلوآمده، موقعیت سر افراد ارزیابی شد. از آزمون تعادلی رومبرگ و سه وضعیت تغییر یافته آن برای ارزیابی ثبات ایستا و از آزمون تعادلی گام درجا برای ارزیابی ثبات پویا استفاده شد. از آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی ارتباط بین متغیرها و از آزمون تی مستقل برای بررسی میزان تفاوت متغیرهای ثباتی بین گروه مبتلا و سالم استفاده شد. یافته‌ها: بر اساس نتایج 1/57%از دندانپزشکان شرکت کننده در این مطالعه دچار وضعیت سر جلو آمده بودند. بر‌اساس نتایج بدست آمده از آزمون تی مستقل اختلاف میانگین زمان نگهداری آزمون‌های تعادلی ایستا و درجه انحراف از مقدار طبیعی آزمون تعادلی پویا بین دو گروه مبتلا به وضعیت سر جلو آمده و گروه سالم معنی‌دار بود(05/0= p). نتیجه‌گیری: تفاوت مشاهده شده بین نتایج آزمونهای تعادلی دو گروه مبتلا و سالم، تایید کننده این فرضیه است که وضعیت سرجلوآمده تاثیر منفی بر مکانیسم حفظ ثبات وضعیتی افراد مبتلا دارد.