اثرات درمان با لووتیروکسین بر جنبه‌های شناختی و افسردگی در مبتلایان به کم‌کاری تحت بالینی تیرویید: کارآزمایی بالینی دو سوکور

Abstract

زمینه و هدف: کم‌کاری تحت بالینی تیرویید که شامل افزایش TSH ( Thyroid-Stimulating Hormone ) همراه با سطح طبیعی هورمون‌های تیرویید در گردش خون می‌باشد، همواره به عنوان یکی از علل اختلالات روانی ـ حرکتی و افسردگی مورد بحث است. هدف از این مطالعه بررسی اثر درمان با لووتیروکسین بر اضطراب، افسردگی و دیگر معیارهای روانی ـ حرکتی در مبتلایان به کم‌کاری تحت بالینی تیرویید بود. روش کار: 27 بیمار 17 تا 61 ساله با میانگین سنی 5/13 ± 38 سال، شامل 8 مرد و 19 زن، با غلظت سرمی TSH پایه به میزان 28-5 میلی‌واحد در لیتر(با میانگین 2/5 ± 4/8 میلی‌واحد در لیتر) همراه با FT4I ( Free T4 Index )در محدوده طبیعی وارد مطالعه شدند. پس از مشابه‌سازی از نظر سن، سطح TSH سرم و آنتی‌بادی‌های ضد تیرویید، بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تحت درمان با لووتیروکسین و دارونما تقسیم شدند(13 نفر، لووتیروکسین و 14 نفر، دارونما دریافت کردند). در گروه مصرف کننده لووتیروکسین، میزان TSH هدف، 5/3-3/0 میلی‌واحد در لیتر بود. قبل از شروع درمان در تمام بیماران ضریب هوشی( Intelligence Quotient=IQ ) به وسیله آزمون ریون، حافظه و سرعت روانی ـ حرکتی توسط آزمون کافلن و شدت اضطراب و افسردگی به کمک آزمون HADS ( Hospital Anxiety Depression Scale ) بررسی شد. افراد به مدت 11 تا 14ماه(با میانگین6/0 ± 12ماه) پیگیری شدند. در پایان مطالعه آزمون‌های اولیه در تمام افراد تکرار شد. یافته‌ها: 10 بیمار در گروه تحت درمان با لووتیروکسین و 13 بیمار در گروه مصرف کننده دارونما مطالعه را کامل کردند. میانگین TSH سرم در گروه تحت درمان بالووتیروکسین از 1/7 ± 6/9 میلی‌واحد در لیتر به 2/1 ± 3/1 میلی‌واحد در لیتر (002/0 P< ) و در گروه مصرف کننده دارونما از 1/3 ± 6/7 میلی‌واحد در لیتر به 8/15 ± 18 میلی واحد در لیتر (024/0 P< ) تغییر یافت. در هر کدام از 2 گروه به تنهایی و در مقایسه هر 2 گروه با هم اختلاف معنی‌دار در ضریب هوشی، حافظه فوری، حافظه تاخیری، شدت اضطراب و افسردگی قبل و بعد از مداخله،مشاهده نشد. نتیجه‌گیری کلی: درمان با لووتیروکسین سبب بهبود ضریب هوشی، حافظه و حالات روانی مبتلایان به کم‌کاری تحت بالینی تیرویید نمی‌شود.