بررسی عفونت پاروویروسB₁₉در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور استان کردستان

Abstract

زمینه و هدف: بیماری تالاسمی یک کم‌خونی ارثی است که به علت اختلال در ساخت زنجیره‌های هموگلوبین ایجاد می‌شود. درمان این بیماران از طریق تزریق خون است که باعث بهبود علائم بالینی می‌شود. با این حال تزریق خون در این بیماران دارای عوارضی از جمله انتقال عفونت‌ها از راه خون نظیر عفونت با پاروویروس B₁₉ است. لذا، در این مطالعه عفونت پاروویروس B₁₉ در بیماران تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بیمارستان‌های استان کردستان بررسی شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی 106 بیمار تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بیمارستان‌های استان کردستان در سال 1395 بررسی شدند. برای هر یک از بیماران یک پرسش نامه که شامل اطلاعات دموگرافیک از جمله سن، جنس، فواصل زمانی تزریق خون و مدت زمان دریافت خون بود تکمیل شد. در این پژوهش از کیت الایزای شرکت Euroimmunبرای بررسی آنتی بادی‌های پاروویروس B₁₉ استفاده شد. پس از انجام آزمایش‌ها، جواب آن‌ها در فرم اطلاعاتی هر بیمار ثبت شد و اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون آماری پیرسون تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که 19‌ نفر ( 9/17%) دارای آنتی بادی IgG و 4 نفر (7/3%)‌ دارای آنتی بادی IgM‌ بودند. رابطه معنی داری بین تفاوت تیتر آنتی بادی IgM وIgG بر حسب فواصل تزریق خون وجود نداشت (254/0p=، 377/0p=). تفاوت تیتر آنتی بادی IgGو IgM در دو جنس زن و مرد نیز معنی دار نبود (961/0p=، 61/0p=). نتیجه‌گیری: با توجه به مثبت بودن 7/3% از بیماران برای آنتی بادی IgM‌، غربالگری خون‌های اهدایی جهت تزریق به گروه‌های در معرض خطر از جهت احتمال آلودگی با پاروویروس B₁₉ در استان کردستان ضروری به نظر می‌رسد.