تهیه داربست بیضه‌ای زیست سازگار برای استفاده در مهندسی بافت

Abstract

زمینه و هدف: ایجاد اسپرماتوژنز آزمایشگاهی با استفاده از سلول­های اسپرماتوگونی نیازمند بستر مناسب برای رشد و تکثیر سلول­ها می‌باشد. ماتریکس خارج سلولی بیضه­ای به عنوان یک داربست بیولوژیکی می­تواند برای چسبندگی، تکثیر، مهاجرت و تمایز سلولی عمل کند. هدف مطالعه ما سلول زدایی بافت بیضه به صورت کامل برای تهیه داربست و بررسی چسبندگی سلول‌های اسپرماتوگونی پس از تزریق به درون داربست می‌باشد. روش­کار: به منظور تهیه داربست، از بیضه‌های موش و غلظت­های مختلف دترجنت­ها استفاده گردید. کارایی فرآیند سلول­زدایی با استفاده از رنگ­آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین و اندازه­گیری محتویات DNA بررسی گردید. برای ارزیابی حفظ اجزاء ماتریکس خارج­ سلولی از رنگ­آمیزی تری­کروم­ماسون، آلشین­بلو و ایمونوهیستوشیمی و کیت استفاده گردید. سپس سلول­های اسپرماتوگونی جدا شده از بیضه نوزاد از طریق مجرای وابران به داربست­ها تزریق شد و سپس به مدت دو هفته بر روی ژل آگارز کشت داده شد. بررسی­های بافت­شناسی درپایان کشت انجام گردید. یافته‌ها: استفاده از سدیم دودسیل سولفات دودسیل سولفات 5/0 درصد و تریتون 5/0 درصد منجر به حذف کامل سلول­ها از بافت گردید. رنگ­آمیزی اختصاصی و ایمونوهیستوشیمی حفظ کلاژن، فیبرونکین و لامینین و گلیکوزآمینوگلیکان­ها در داربست بیضه­ای را تایید کرد. تست MTT نشان داد که داربست­ها زیست­سازگار بوده و تاثیر منفی بر بقای سلول­های فیبروبلاست جنین موشی ندارند. نتایج ارزیابی بافت­شناسی نشان داد که که سلول­ها در داربست بیضه­ای نشست کرده­اند. نتیجه‌گیری: روش سلول­زدایی ما، پروتئین­های مهم ماتریکس خارج سلولی را در داربست­­های بیضه­ای حفظ نمود. داربست­ها، زیست­سازگار بوده و تاثیر منفی بر بقای سلول­های فیبروبلاست جنین موشی و اسپرماتوگونی نداشتند.