| dc.contributor.author | سادات حسینی, کمال | fa_IR |
| dc.contributor.author | دبیدی روشن, ولی ا... | fa_IR |
| dc.contributor.author | شجاعی شاهرخ آبادی, محدثه | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1399-08-23T09:02:10Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2020-11-13T09:02:10Z | |
| dc.date.available | 1399-08-23T09:02:10Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2020-11-13T09:02:10Z | |
| dc.date.issued | 2017-01-01 | en_US |
| dc.date.issued | 1395-10-12 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | سادات حسینی, کمال, دبیدی روشن, ولی ا..., شجاعی شاهرخ آبادی, محدثه. (1395). اثرات طول دورهتمرین تریدمیل بر مسمومیت بافتی ناشی از دوزهای مختلف دوکسوروبیسین در بافت‌های مختلف. مجله علوم پزشکی رازی, 23(151), 31-42. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 2228-7043 | |
| dc.identifier.issn | 2228-7051 | |
| dc.identifier.uri | http://rjms.iums.ac.ir/article-1-4227-fa.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/594728 | |
| dc.description.abstract | زمینه و هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر پیش درمان دوره‌های زمانی مختلف تمرینی به همراه دوزهای مختلف دارویی بر بافت‌های مختلف (کبد و قلب) موش‌های صحرایی درمان شده به وسیله دوکسوروبیسین (Doxorubicin- DOX) است.
روش کار: در این پژوهش تجربی، تعداد 72 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل و هریک به سه زیر گروه‌های DOX با دوز 10 و 20 میلی‌گرم بر کیلوگرم و سالین تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل دویدن روی نوارگردان به صورت پیشرونده به مدت 25 تا 54 دقیقه در روز با سرعت 15 تا 20 متر در دقیقه، 5 جلسه در هفته و به مدت 6 و 3 هفته بود. تزریق DOX و سالین 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد و بافت برداری 24 ساعت پس از آن انجام شد.
یافته ها: القای حاد DOX با دوز 20 میلی‌گرم بر کیلوگرم منجر به افزایش معنادار پروتئین شوکی گرمایی (Heat Shock Protein- HSP) و کاهش معنادار کاتالاز (Catalase-CAT) در بافت‌های قلب و کبد شد و تفاوت بین دو بافت (کبد و قلب) معنادار بود. شش و سه هفته تمرین هوازی قبل از القای دوزهای10و20 میلی‌گرم بر کیلوگرم DOX منجر به افزایش غیر معنادار و معنادار HSP، به ترتیب در بافت کبد و قلب شد. به علاوه تمرین 6 هفته‌ای قبل از القای دوزهای مختلف DOX، موجب افزایش معنادار CAT در هر دو بافت شد. همچنین پس از مقایسه بین دو بافت متعاقب شش و سه هفته تمرین هوازی، اختلاف معناداری مشاهده شد.
نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر حاکی از آن است که تمرین منظم هوازی، به واسطه افزایش سطوح شاخص‌های حفاظتی و ضد اکسایشی، می‌تواند به عنوان راهبردی پیشگیرانه در برابر مسمومیت بافتی (کبد و قلب) ناشی از القای دوکسوروبیسین تجویز شود. | fa_IR |
| dc.format.extent | 1079 | |
| dc.format.mimetype | application/pdf | |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | دانشگاه علوم پزشکی ایران | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | مجله علوم پزشکی رازی | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | Razi Journal of Medical Sciences | en_US |
| dc.subject | دوکسوروبیسین | fa_IR |
| dc.subject | تمرین هوازی | fa_IR |
| dc.subject | مسمومیت بافتی | fa_IR |
| dc.subject | فیزیولوژی ورزش | fa_IR |
| dc.title | اثرات طول دورهتمرین تریدمیل بر مسمومیت بافتی ناشی از دوزهای مختلف دوکسوروبیسین در بافت‌های مختلف | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.type | پژوهشي | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشگاه مازندران | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشگاه مازندران | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشگاه تربیت مدرس | fa_IR |
| dc.citation.volume | 23 | |
| dc.citation.issue | 151 | |
| dc.citation.spage | 31 | |
| dc.citation.epage | 42 | |
