اهمیت بافت چربی اپیکاردیال در بروز بیماری های قلبی- عروقی

Abstract

خطر بروز بیماری‌های قلبی- عروقی در افراد چاق بیشتر با تجمع چربی احشایی ارتباط دارد تا میزان چربی زیر جلدی. بافت چربی اپیکاردیال نوعی از چربی احشایی می‌باشد که روی سطح قلب و بین بافت میوکارد و پریکارد احشایی قرار گرفته است. امروزه با پیشرفت‌های سریع در زمینه تکنیک‌های غیزتهاجمی تصویربرداری از قلب، توجه زیادی به سمت تصویربرداری از بافت چربی اپیکاردیال و پریوسکولار به عنوان شاخصی از چربی احشایی معطوف شده است که می‌تواند برای تعیین خطر بیماری‌های کاردیومتابولیک بسیار دقیق و اختصاصی باشد. اهمیت بافت چربی اپیکاردیال به این دلیل است که میتواند از طریق فعالیت‌های پاراکرین بسیاری از عملکردهای فیزیولوژیک قلب و عروق قلبی را تحت تاثیر قرار دهد. بافت چربی اپیکاردیال به عنوان یک ارگان ترشحی شناخته شده است که می‌تواند با آزادسازی پروتئین‌های مختلف که آدیپوکین نام گرفته‌اند به صورت مستقیم و موضعی بافت‌ها و عروق مجاور خود را تحت تاثیر قرار دهند. نتایج متعددی تا به امروز نشان داده‌اند که ترشح آدیپوکین‌های التهابی از بافت چربی اپیکاردیال نقش مهمی در ایجاد آترواسکلروزیس و سایر بیماری‌های قلبی-عروقی داشته باشد. با این حال هنوز مکانیسم دقیق فرایندهای التهابی به خوبی شناسایی نشده است. در این مقاله برخی از نقش‌های مهمی بافت چربی اپیکاردیال در بروز بیماری‌های قلبی- عروقی توضیح داده شده است.