نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorمیرخشتی, علیرضاfa_IR
dc.contributor.authorآریانی, محمدرضاfa_IR
dc.contributor.authorدباغ, علیfa_IR
dc.contributor.authorجباری مقدم, مرتضیfa_IR
dc.contributor.authorرضوی, سیدسجادfa_IR
dc.contributor.authorالیاسی, هدایت اللهfa_IR
dc.contributor.authorمحمدی توفیق, آرشfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T08:31:59Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T08:32:00Z
dc.date.available1399-08-23T08:31:59Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T08:32:00Z
dc.date.issued2011-10-01en_US
dc.date.issued1390-07-09fa_IR
dc.identifier.citationمیرخشتی, علیرضا, آریانی, محمدرضا, دباغ, علی, جباری مقدم, مرتضی, رضوی, سیدسجاد, الیاسی, هدایت الله, محمدی توفیق, آرش. (1390). مقایسه سولفات منیزیم و پاراستامول در بیدردی و تغییرات گازهای خونی وریدی طی بیهوشی موضعی داخل وریدی با لیدوکائین. بیهوشی و درد, 2(3), 27-37.fa_IR
dc.identifier.issn2228-6659
dc.identifier.issn2322-3324
dc.identifier.urihttp://jap.iums.ac.ir/article-1-63-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/592411
dc.description.abstractزمینه و هدف: بیحسی موضعی داخل وریدی یک روش بیحسی مفید در اعمال جراحی کوتاه مدت و سرپایی اندام فوقانی است. این روش با مشکلاتی مانند درد محل تورنیکه و از بین رفتن سریع بیدردی همراه است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر افزودن پاراستامول و سولفات منیزیوم به لیدوکائین در بیحسی موضعی داخل وریدی بود.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 90 بیمار به طور تصادفی به سه گروه پاراستامول (P)، سولفات منیزیوم (Mg) و شاهد (C) تقسیم شدند. متغیرهای مورد بررسی عبارت بودند از میزان درد، فاصله تزریق تا بلوک حسی و حرکتی، مدت زمان بلوک حسی و حرکتی و تغییرات گازهای خون وریدی. در نهایت اطلاعات به دست آمده از سه گروه مورد نظر با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: فاصله تزریق تا بلوک حسی و حرکتی در گروه Mg نسبت به دو گروه دیگر به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>p). مدت بلوک حرکتی در گروه Mg نسبت به گروه C به طور معنی داری بیشتر بود، اما بین دو گروه Mg و P اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0>p). اختلاف بین دو گروه P و C در هیچ یک از این موارد معنی دار نبود. یافته دیگر این بود که هیچ یک از دو دارو در کاهش درد بیماران تاثیر معنی داری نداشتند. در بررسی گازهای خونی وریدی مشاهده گردید که میزان تغیرات در گروه Mg به طور معنی داری از گروه P بیشتر بود (05/0>p).نتیجه گیری: افزودن سولفات منیزیوم به لیدوکائین در بیحسی موضعی داخل وریدی باعث بهبود وضعیت بلوک حسی و حرکتی می شود و تاثیر قوی تری نسبت به پاراستامول دارد. از سوی دیگر پاراستامول در پیشگیری از ایسکمی بافت ها در بیحسی موضعی داخل وریدی بسیار موثر است و از بروز تغییر در گازهای خونی وریدی جلوگیری می نماید. هیچ یک از این دو دارو در کاهش درد ناشی از تورنیکه موثر نیستند.fa_IR
dc.format.extent373
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherانجمن رژیونال آنستزی و درد ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofبیهوشی و دردfa_IR
dc.relation.ispartofAnesthesiology and Painen_US
dc.subjectبیحسی موضعی داخل وریدیfa_IR
dc.subjectلیدوکائینfa_IR
dc.subjectپاراستامولfa_IR
dc.subjectسولفات منیزیومfa_IR
dc.subjectبلوک حسیfa_IR
dc.subjectبلوک حرکتیfa_IR
dc.subjectگازهای خونی وریدیfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleمقایسه سولفات منیزیم و پاراستامول در بیدردی و تغییرات گازهای خونی وریدی طی بیهوشی موضعی داخل وریدی با لیدوکائینfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume2
dc.citation.issue3
dc.citation.spage27
dc.citation.epage37


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد