مقایسه ی اثر بخشی دگزامتازون وکتامین با دوز پایین در کنترل تهوع و استفراغ حین عمل در بیماران تحت سزارین با بی حسی اسپاینال

Abstract

سابقه و هدف: تهوع واستفراغ حین عمل برای بیمار، متخصص زنان و زایمان و متخصص بیهوشی اضطراب زا است و می تواند خطر آسیب احشایی حین جراحی به دلیل حرکات شکمی کنترل نشده غیر عمدی را افزایش دهد. هدف مطالعه این بود که اثر بخشی دو داروی دگزامتازون وکتامین با دوز پایین در کنترل تهوع و استفراغ حین عمل در بیماران تحت سزارین با بی حسی اسپاینال را مقایسه کنیم. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 135 خانم حامله ترم با ASA I - II ، بین 18 تا 40 سال انجام شد. بیماران کاندید سزارین تحت با بی حسی نخاعی انجام شد. بیماران به روش تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه یک (45 بیمار) 8 میلی گرم دگزامتازون با حجم 5 سی سی را دریافت کردند، گروه دوم (45 بیمار) 20 میلی گرم کتامین با حجم 5 سی سی و گروه سوم (پلاسبو) 45 بیمار، 5 سی سی نرمال سالین دریافت کردند. در طی دوره عمل جراحی ، تعداد دفعات تهوع ، اوغ زدن و استفراغ توسط یک متخصص بیهوشی که از نوع داروی تجویز شده برای بیمار مطلع نبود ثبت می شد. افت فشار خون و برادی کاردی در حین عمل ثبت گردید. از بیمار نیز خواسته شد علائم تهوع ، استفراغ و لرز را که ممکن است در فواصل زمانی رخ دهد گزارش کند. استفراغ با استفاده از متوکلوپرامید 10 میلی گرم داخل وریدی آهسته تزریق می شد. در کلیه سزارینها از یک روش جراحی استاندارد استفاده شد. در نهایت در نهایت تمام داده ها وارد برنامه آنالیز آماری (spss21) شد و به تحلیل داده ها پرداختیم. یافته ها: در این مطالعه 135 بیمار تحت سه گروه 45 نفره (دریافت کننده دگزامتازون، کتامین و پلاسبو) تقسیم بندی شدند. در این مطالعه تجویز دگزامتازون و کتامین با دوز پایین قبل از جراحی سزارین نتوانست میزان بروز تهوع و استفراغ (P=0.062) و لرز (P=0.550) را به صورت معنی داری کاهش دهد ولی میزان تهوع و استفراغ در گروه کتامین با دوز پایین نسبت به گروه دگزامتازون به صورت معنی داری کاهش یافت. هیچ گونه تغییر معنی داری در سطح فشار خون و ضربان قلب بیماران نسبت به هم وجود نداشت و تغییرات فشار خون در زمان های مختلف همسو با یکدیگر بودند. همچنین مشاهده شد که میزان بروز هیپوتانسیون (P=0.885)، میزان دریافت افدرین جهت افزایش فشار خون (P=0.623) و میزان بروز برادیکاردی (P=0.146)در گروههای مطالعه اختلاف معنی داری را نشان نداد. از طرف دیگر مشاهده شد که میزان بروز برادیکاردی در دریافت کنندگان کتامین نسبت به گروه دگزامتازون به صورت معنی داری کمتر بود (P=0.049). نتیجه گیری: در این مطالعه کاهش معنی داری در میزان تهوع و استفراغ در گروه کتامین نسبت به دگزامتازون نشان داد ولی تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر افت فشار خون و لرز نشان نداد. همچنین اختلاف آماری معنی داری بین گروه های دریافت کننده دگزامتازون و کتامین با دوز کم در مقایسه با گروه کنترل در طول دوره عمل در مورد کاهش تهوع و استفراغ ، افت فشار خون و لرز وجود نداشت.