اثر تجویز دوزهای مختلف متفورمین بر یادگیری و حافظه فضایی در موش صحرایی دیابتی

Abstract

زمینه و هدف: مطالعات اپیدمیولوژیک نشان داده اند که خطر ابتلا به بیماری آلزایمر در بیماران دیابتی افزایش می‫یابد. مطالعات تائید کرده‫‫اند که متفورمین باعث بهبود عملکرد شناختی بیماران دیابتی می‫شود. هدف این مطالعه بررسی اثرات متفورمین بر یادگیری و حافظه موش های دیابتی و غیردیابتی بود. روش کار: حیوانات به دو گروه تقسیم شدند: گروه سالم شامل زیر گروه‫های کنترل، سالین و متفورمین که سالین یا متفورمین با دوز 500 میلی گرم بر کیلوگرم دریافت کردند و گروه دیابتیک شامل زیرگروه‫های دیابتی، دیابتی+ سالین و دیابتی+ متفورمین که موش‫های دیابتی بودند که به مدت 20 روز سالین و متفورمین (100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم) دریافت کردند. دیابت به وسیله تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین ایجاد شد. یافته ها: متفورمین (500 میلی گرم بر کیلوگرم) یادگیری موش های نرمال را مختل ولی حافظه را بهبود بخشید. همچنین نتایج نشان داد که متفورمین به صورت وابسته به دوز، یادگیری و حافظه را در موش های دیابتی بهبود می‫بخشد، به گونه‫ای که موش‫های گروه دیابتی+ متفورمین در مقایسه با موش‫های دیابتی+ سالین سکوی نجات را در زمان کمتر و با طی مسافت کمتر پیدا کردند. همچنین در آزمایش به خاطرآوری متفورمین، درصد زمان سپری شده و مسافت طی شده در ربع هدف را افزایش داد. نتیجه گیری: تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین باعث کاهش یادگیری و حافظه می‫شود و درمان با متفورمین می‫تواند یادگیری و حافظه را به صورت وابسته به دوز افزایش دهد و بنابراین برای درمان اختلالات شناختی بیماران دیابتی می‫تواند مفید باشد.